Nezavisni i Suvereni Razvoj BiH je Najviši Stepen u Razvoju Državnosti BiH

Emir Ramić

Historijska potvrda političke opcije nezavisnog i suverenog razvoja BiH bio je referendum graÄ‘ana, početkom 1992. godine {28. februar i 1. mart}. Na referendum je izašlo više od 64 posto graÄ‘ana upisanih u biračke spiskove. Za nezavisni i suvereni razvoj BiH glasalo je 99 posto od ukupnog broja onih koji su izašli na referendum. Zato se na Prvi mart u bh historiji mora gledati kao na jedan od četiri najznačajnija datuma. Dan nezavisnosti i izlazak na referendum o nezavisnosti  je uporediv sa prvim pisanim tragovima postojanja BiH iz 995. godine, Poveljom bana  Kulina iz 1189. godine i obnavljanjem državnosti BiH 25. novembra 1943. godine. Ti datumi su zlatna slova bh historije i graÄ‘ani na njih trebaju biti ponosni. U 2007. godini navršava se 15 godina od nezavisnosti, suverenosti i meÄ‘unarodnog priznanja BiH.
 
Izabrani predstavnici naroda u BiH postupili su u skladu sa preporukom Arbitražne komisije, MeÄ‘unarodne konferencije o Jugoslaviji. Komisija je potvrdila pravo republika na samoopredjeljenje i nepovredivost njihovih granica. Zaključak Komisije je takoÄ‘er da pravo Srba u Hrvatskoj i BiH na samoopredjeljenje ne može dovesti do promjene granica novonastalih država. Arbitražna komisija je još konstatovala da su srpski predstavnici u tadašnjoj Vladi i Predsjedništvu BiH bili protiv aplikacije za meÄ‘unarodno priznanje Reublike BiH. Zato je Arbitražna komisija, najautaritativniji pravni organ Evropske zajednice, rekla da je dovoljno da se graÄ‘ani BiH pozovu da bez diskriminacije i pod meÄ‘unarodnim nadzorom daju svoje mišljenje o tome da li žele BiH kao nezavisnu i suverenu državu. Na preporuku Komisije uslijedio je referendum.
 
Političari iz RS navode kako su se za osamostaljenje BiH na referendumu izjasnili samo Hrvati  i Bošnjaci. To je historijska laž. Procenat od 64,3 posto graÄ‘ana koji su se izjasnili za nezavisnu državu BiH mnogo je veći nego ukupan postotak Bošnjaka i Hrvata u to vrijeme. To pokazuje da se i veliki broj Srba tada izjasnio za nezavisnu BiH. Protiv nezavisnosti BiH tada su bili srpski bh političari i njihovi sljedbenici, koji su vjerovali da je njihova budućnost uz Srbiju.
 
BiH poslije uspješnog referenduma, je primljena u OUN. I ako je BiH postala punopravna članica, OUN ne ispunjava svoje obaveze da odbrani svog punopravnog člana, nego mu uskračuje pravo na odbranu. Izglasavaju embargo na oružije, OUN baca Bošnjake srpskocrnogorskim i kasnije hrvatskim zločincima, da bi pomogla nestanku Bošnjaka. OUN i EU, zajedno sa Rusijom, rade za Srbe i Slavensku stvar, pripremajući rasprčavanje najstarije države na Balkanu, BiH.
 
Nakon proglašenja rezultata referenduma je uslijedio prijem BiH u OUN i meÄ‘unarodno priznanje od EU, Sjedinjenih Američkih Država, Kanade i drugih zemalja.

Bosanski Srbi su odbili je to prihvatiti. Politčke snage okupljene oko SDS, od samog početka jugoslovenske krize bile su uključene u projekat velike Srbije. ÄŒinile su sve da destabilizuju BiH, podijele sve što se može podjeliti. Sve što su nasilno podijelili dobilo je predznak “srpski”. JNA se potpuno stavila na stranu Srba, naoružavajući samo navodno srpski goloruki narod. Istovremeno u BiH su se ubacivale tzv paravojne formacije. Ustvari radilo se o posebnim i specijalnim jedinicama MUP-a Srbije ili JNA, zaduženim za prve udare i sve tzv. prljave poslove. Prema tome predstavnici dijela srpskog naroda okupljeni oko SDS, nisu željeli razgovarati o bilo kakvoj BiH. Osjećali su se moćnim, uz njih je bila Srbija, Crna Gora i JNA. Nisu željeli nezavisnu, samostalnu slobodnu Republiku BiH, zajednicu ravnopravnih naroda i graÄ‘ana. Njihov cilj je bio srpska BiH, u sastavu velike Srbije.
 
U aprilu 1992. g., bosanski Srbi, uz podršku bivše armije SFRJ, počinju agresiju i genocid na BiH. Rat u BiH traje do kraja 1995. g. Iako je nemoguće doći do potpuno tačnih informacija o ljudskim i materjalnim gubicima u ratu, postoji generalno slaganje da su ljudska stradanja i gubici veličine koja nije viÄ‘ena u Evropi nakon Drugog svjetskog rata. Procjenjuje se da je na kraju rata 10 procenata stanovništva bilo pod oružjem. ÄŒak 250.000 ljudi je ubijeno, 200.000 - 400.000 ranjeno i više od 2 miliona je ili napustilo zemlju ili bilo interno raseljeno. Više desetina hiljada ljudi je mučeno u koncentracionim logorima smrti, više desetina hiljada žena silovano.  Kao indikator devastirajućih posljedica rata na zdravlje, stopa smrtnosti dojenčadi u BiH porasla je sa 7,4 na hiljadu živoroÄ‘enih beba u 1991. g. na 14,0 do 1995. g. Rat je uzrokovao velike materijalne štete. Preko dvije trečine kuća i stanova je oštećeno, jedna petina je potpuno uništena. Procjenjuje se da je 30-40 procenata bolnica uništeno i 30 procenata zdravstvenih radnika izgubljeno zbog gubitka života ili emigracije. Na kraju 1995. g. do 70 procenata školskih objekata bilo je uništeno ili oštećeno, izgubljen je i veliki broj nastavnog osoblja. Do kraja rata industrijska proizvodnja je opala na procijenjenih 5 procenata od nivoa iz 1990. g, uz uništenih 45 procenata industrijskih postrojenja; Proizvodnja električne energije i uglja iznosile su10 procenata od predratnog nivoa; stočni fond je opao na 30 procenata od predratnog broja. Do 1994. g. bruto domaći proizvod (GDP) i GDP po glavi stanovnika opali su na manje od 20 procenata od predratnog nivoa, što je značajno niže u odnosu na osnovu iz perioda 1989-90. g. u bilo kojoj drugoj zemlji u istočnoj Evropi i bivšem Sovjetskom Savezu. Na kraju rata su nezaposlenost i siromaštvo bili široko rasprostranjeni.
 
Matrica bh društva i države, oličena u mudrosti naših predaka koji su telerisali, priznavali, poštovali i prihvatali drugog i drugačije je načeta u agresije i genocidu na BiH. Dejtonski ugovor koji je legalizovao rezultate agresije i genocida je nastavak razaranja te matrice. Njime je Srbima omogućeno da stvore homogenu srpsku zemlju na prostorima jedinstvenog bh tkiva na kome je do 1992. godine živjelo više od 46 procenata Bošnjaka i Hrvata. Dejtonski ugovor je zapravo največe nasilje nad BiH, jer je njime 49 procenata teritorije dato na upravljanje Srbima, koji su po popisu iz 1991. godine bili svega na 31,3 procenta teritorije BiH. Dejtonskim ugovorom je dokinuta Republika BiH, a produkovana RS. Zato je on nepravedan, genocidan ugovor, produkt nasilja nad meÄ‘unarodnim pravom, istinom i pravdom. To je ugovor legalizacije nasilja nad suverenom, slobodnom i nezavisnom državom BiH i njenim narodima i graÄ‘anima.
 
Političku scenu BiH nakon Dejtonskog ugovora karakterizira više nivoa vlasti, kratak mandat, veliki broj politikčih partija i česta nevoljnost ili odbijanje političkog vodstva da saraÄ‘uju na pitanjima koja bi trebala biti od zajedničkog interesa. Ti su faktori negativno uticali na ekonomskom i socijalnom napretku u BiH tokom cijelog postdejtonskog perioda.

Odbijeni ponuÄ‘eni amandmani su značili cementiranje RS, kao svojevrsne nagrade za zločin agresije i genocida, na čijim temeljima je ta tvorevina i nastala. RS je ratni plijen zločina genocida uključujući zločin kulturocida, ekocida, etnocida, urbicida, silovanja, elitocida, mučenja u logorima smrti I nasilnog protjerivanja, izvršenih na državu i graÄ‘ane BiH. Dejtonska BiH je materjalizacija nemogućeg, eksperimentalna država u globalnom opticaju, nastala u grotlu globalizacije. Dejtonski ugovor joj se nudi kao akt bez povijesti, koji ju je sačuvao za bezbroj različitih mogučnosti. Zato je dejtonska BiH antidržavna država u kojoj se odsutnost države tumaći kao njena prisutnost, u kojoj je ljudski faktor prezasičen mitovima, strahom i unutrašnjom rasutošÄ‡u. To je država eksperiment Zapada, ideološki i moralno prazna država koja se održava paradoksom, branilac bh suvereniteta teritorijalne ukupnosti dolazi iz vana - meÄ‘unarodna zajednica, a antisuverenitetske sile egzistiraju unutar ovog suvereniteta. Takav suverenitet, neprirodan volji graÄ‘ana na referendumu je bez teritorjalnosti i jedinstva teritorije i on se ispostavlja kao realno domet nekooperacije unutrašnjeg i vanjskog faktora.
 
Danas 15 godina nakon agresije i genocida u RS koja je upravo nastala na temeljima zločina protiv čovjćnosti, Prvi mart se ne obilježava kao blagdan. U RS se ne proslavlja Prvi mart, ali su zato temeljem Zakona o slavama i svetkovinama iz 1992. godine, blagdani meÄ‘u ostalim pravoslavni Božić, Dan RS, Pravoslavna nova godina, Bogojavljenje, Sveti Sava, srpski ustanci iz 19. stoljeća.  Ne možemo normalno razmišljati o budućnosti, a da se ne odredimo prema prošlosti.

Prvog marta 1992. godine graÄ‘ani BiH su se opredijelili za nezavisnu, suverenu, samostalnu BiH, državu ravnopravnih naroda i graÄ‘ana. BiH je proglasila nezavisnost i samostalnost u svojim historijskim i meÄ‘unarodno priznatim granicama. Snage koji se bile protiv nezavisnosti BiH 1992. godine i danas, 15 godina poslije, osporavaju taj historijski dan, kada je potpuno legitimno, nediskriminirajuće i uz kontrolu meÄ‘unarodne zajednice izražena volja dvije trećine graÄ‘ana BiH da ona bude nezavisna, suverena, samostalna država. Nema sumnje da su sva tri današnja naroda dali svoj historijski doprinos stvaranju i očuvanju bh državnosti. MeÄ‘utim BiH je bilo najteže onda kada je njen protivnik sa strane u njoj nalazio svoje istomišljenike i sljedbenike, služeći se različitim propagandnim sredstvima i iskrivljenim općepoznatim historijskim činjenicama.

Nama državljanima BiH treba biti jasno da Bošnjaci nikada nisu bili Turci, da bosanski Hrvati nikada nisu bili hrvatski Hrvati, da bosanski Srbi nikada nisu bili Srbijanci. Naša i njihova domovina u državno-pravnom, poličkom i nacionalnom smislu je jedino BiH, kao poseban politički intitet, kao zajednica slobodnih graÄ‘ana i suverenih naroda. Takva BiH je kulturnocivilizacijski, historiski i svijetski unikat. Takva BiH je historijska formula multidimezionalne zajednice, kao humano i demokratsko rješenje egzistencije čovjeka i civilizacije. Zato je put za nezavisnost BiH bio jedino ispravan. Sigurno je da sadašnja BiH nije ona za kakvu su glasali njeni graÄ‘ani na referendumu i za koju su se borili bh patrioti. Ali ipak BiH je nezavisna država u kojoj su svakim danom snage podjele sve manje mogu ugrozti njenu samostalnost. TakoÄ‘er više nema ozbiljnih snaga izvan BiH koji mogu dovesti u pitanje njen suverenitet.

Novim ustavom i prihvatanjem evropskih standarda, BiH treba konačno biti prihvačena na cijelom prostoru, bez obzira na opstrukcije i otpore koji dolaze iz i van nje. Ako BiH želi biti država, onda se mora opredijeliti za dvije stvari, onog što je temelj toj državnosti i onog što znači period života nezavisnosti u odnosu na neka ranija državna ustrojstva.

Referendum o nezavisnosti BiH kamen je meÄ‘aš u njenoj historiji. On je višestruko odredio budućnost u BiH, odredio je zbivanja koja sadrže potenciju konačnog razrješenja historijskoga bića BiH, što ovisi od toga da li će bh političke snage pokazati sposobnost da pronaÄ‘u ono rješenje koje historija BiH diktira, a ne ono rješenje koje odreÄ‘ene   nacionalne i strane političke koncepcije nude. BiH je pravno nezavisna i suverena država. Suštinska suverenost se jos mora dograditi.  Na sceni je potpuna podvojenost izmeÄ‘u vlasti i odgovornosti. To, u svakom slučaju, odgovara Evropskoj Uniji, koja je u poziciji da kontrolu nad ovom sićušnom državom vrši bez njenog prijema u članstvo u Evropsku Uniju i bez predstavljanja smjernica sopstvenog djelovanja uz jasno i precizno definisane uslove. U Dejtonu je pokušan biti priveden kraju proces u kojem RS ima pravo veta nad BiH, a BiH nema pravo veta nad RS. U Dejtonu je pokušan biti proglašen kraj RBiH, nastankom RS i Federacije BiH. U Dejtonu je prekinut zadnji legalni avnojevski kontinuite RBiH, tako što je RS priznata kao jedan od osnivaća nove BiH, koja se po Dejtonu može raspasti po srpskom receptu po kojem se raspala i SFRJ. Dejton je ukinuo kontinuitet jedinstvene državnosti BiH. U Dejtonu je produkovan presedan da se u BiH ustavi mogu praviti agresijom i genocidom. Dejton je ozakonjenje agresije i genocida. Unatoć svemu tome suverenitet BiH je nedjeljiv. U Dejtonu nije mogao biti sačuvan spoljni, a žrtvovan samo unutrašnji suverenitet, legalizacijom RS.

Suverenitet BiH je neprenosiv. Zato nije legalan Dejtonski ustav koji nije donešen u Parlamentu RBiH. Suverenitet BiH je neupitan. To znači da se izvan institucija suvereniteta i Ustava RBiH moga pregovarati samo prekid rata, a ne bitan atribut suvereniteta kao što je Ustav RBiH.

Bitno u Presudi MeÄ‘unarodnog suda pravde je sudski utvrÄ‘ena činjenica da je u BiH počinjen genocid i da odgovornost za njega snose oni koji su izmislili RS, kao i oni koji su njih podržali. Dakle RS kao  plod genocida ne može se održati više ni kao unutrašnja sastavnica BiH, a kamo li kao meÄ‘unarodni subjekat. MeÄ‘unarodni sud pravde je para-državnu, terorističku tvorevinu RS optužio za krivicu za zločin genocida. Nakon ove prersude RS definitivno nikada ne može postati država. Identificirana od strane MeÄ‘unarodnog suda pravde kao organizacija koja jeste počinila zločine genocida, a na osnovu količine i presuÄ‘enog obima zločina genocida, su dovoljni pravni faktori  da se RS i na unutrašnjem bh nivou i na meÄ‘unarodnom nivou demontira uz asistenciju OUN, čime će se još jednom, sada za uvijek, ponovo uspostaviti potpuna nezavisnost i suverenost države BiH na cijelom njenom teritoriju.