Udruzeni poduhvati na Bosnjake i BiH

SRPSKI UDRUZENI PODUHVAT NA BOSNJAKE I BIH

 

Radi ljudske, naučne, historijske istine i stotina hiljada zrtava srpskih zlocina potrebno je ukazati na bitne činjenice o uzrocima, genezi, kontinuitetu, ciljevima i razmjerama srpskog velikodržavnog projekta, u kome je sadržana puna istina o svim dosadašnjim osvajačkim velikosrpskim ratovima na Balkanu, a posebno protiv Bosne i Hercegovine i genocidu nad Bošnjacima.

1. Srpski velikodržavni projekt je stvarnost. Iako je u Drugom svjetskom ratu poražen, kada je bio zvanični politički program četničkog pokreta Draže Mihailovića, ponovo je u drugoj polovini 80-tih godina XX stoljeća obnovljen i eskalirao osvajačkim ratovima i brojnim drugim zločinima protiv čovječnosti i meÄ‘unarodnog prava, uključujući i genocid nad Bošnjacima u Republici Bosni i Hercegovini.

2. Projekt se, zavisno od konstelacija snaga, odvija u kontinuitetu diskontinuiteta, što znači da je u raznim periodima društvenog i historijskog razvoja realiziran, i čijom realizacijom je proizvodio krupne posljedice, a koje se ogledaju, prije svega, u ogromnim ljudskim žrtvama i materijalnim razaranjima.

3. Projekt je zločinačkog karaktera, jer, između ostalog, sadrži dva krupna međusobno povezana elementa:

 

-osvajanje tuđih teritorija, posebno uključujući i Bosnu i Hercegovinu,

 

-istrebljenje naroda, odnosno genocid, zločin nad zločinima, posebno uključujući genocid nad  Bošnjacima u Bosni i Hercegovini radi “konačnog rješenje muslimanskog pitanja”).

 

4.Projekt je razvijen i operacionaliziran brojnim programsko-planskim i akcionim dokumentima genocidnog karaktera:

 

-ideologija, politika i praksa srbijanskih pobunjenika (početkom XIX stoljeća), uključujući i protu Mateja Nenadovića, koji je, “poput svoji

      predaka”, smatrao “da Bogu treba služiti, prinoseći mu na dar kao žrtvu tuÄ‘u krv”,

 

-“Načertanije”, 1844. - program (“izrazito tajnog karaktera”) koji je naznačio osvajačke teritorijalne ciljeve Srbije, radi ostvarivanja njene “historijske” misije: Istočno-rimsko carstvo, Vizantiju, nadoknaditi uspostavljanjem srpsko-slavenskog (objavljivanjem 1906. taj dokument “postaje tekući program delovanja srpske politike sa Pašićem ili bez njega” ),

 

-“Gorski vijenac”, 1847. - paradigmatska instrukcija netolerancije i vjerske mržnje,

 

-politika i praksa Kraljevine Srbije,

 

-jezički nacionalizam - “Srbi svi i svuda” - Vuka Karadžića (velikosrpski nacionalisti Vuku Karadžiću nikada nisu oprostili njegovo saznanje o pokolju muslimana u Sjenici 1806.),

 

-dokumenti tajnih i (polu)vojnih organizacija; materijali Krfske deklaracije 1917.,

 

-“Rasne predrasude” Jovana Cvijića 1918; genocidni dokument (tajni, strogo povjerljivi materijal) “Iseljavanje Arnauta” “o smišljenom, sistematskom i energičnom” iseljavanju i asimilaciji Albanaca-muslimana u Jugoslaviji docenta (na Filozofskom fakultetu u Beogradu) i sekretara Srpskog kulturnog kluba Vase ÄŒubrilovića, 1937. - maja 1938. upućen je državnim organima (iseljavanjem Albanaca kidala bi se, po ÄŒubriloviću, “posljednja veza izmeÄ‘u naših Muslimana u Bosni i Novom Pazaru i ostalog muslimanskog sveta, i ta će činjenica ubrzati njihovo nacionalizovanje,

 

-(Tajni) elaborat Dr Ive Andrića o Albaniji iz 1939. (objavljen tek 1977.) - genocidni projekt o iseljavanju Albanaca muslimana iz Jugoslavije u Tursku je uoči Drugog svjetskog rata nesebično intenzivno podržavao i Dr Ivo Andrić (visoki jugoslovenski diplomata, a kasnije nobelovac, koga je Milan Stojadinović, predsjednik jugoslovenske kraljevske Vlade, pronjemačke orijentacije, unaprijedio za svog najbližeg saradnika, a koji se “u glavnim linijama slagao s njegovom, odnosno kneza Pavla, generalnom vanjsko-političkom linijom”, i kome su Njemci udijelili agreman, jer je bio Stojadinovićev čovjek od povjerenja), koji se, pored ostalog, zalagao i za podjelu Albanije, naglašavajući pri tome da bi podjela Albanije i “prisajedinjenje njenih sjevernih i središnjih krajeva Jugoslaviji bio jedan veliki nacionalni uspeh i ostvarenje naših prirodnih aspiracija”,

-nacionalistički programi srpskih vojnih i graÄ‘anskih krugova, koje je najbolje izražavao Srpski kulturni klub i njegov genocidni programski dokument poznat po Moljevićevom traktatu “HOMOGENA SRBIJA”, 30. juna 1941,

 

-genocidni program četničkog pokreta Draže Mihailovića o istrebljenju muslimana, što predstavlja kontinuitet velikosrpske zločinačke ideologije i politike u zemlji i emigraciji (naročito meÄ‘u vodećim Srbima u kraljevskoj jugoslovenskoj vladi) i primjenu te politike u praksi - na terenu, posebno na području Sandžaka i Bosne i Hercegovine; genocidna ideologija, ekspanzionistička politika i praksa pravoslavnog religijskog nacionalizma Srpske pravoslavne crkve; programi raznih srpskih društava i udruženja,

 

-zaključci četničke Dinarske divizije, marta 1942, i četničke konferencije u Šahovićima, početkom januara 1943,

 

-genocidni elaborat “Manjinski problemi u novoj Jugoslaviji” akademika Vase ÄŒubrilovića, 1944,

 

-političko-programski dokumenti Srpske akademije nauka i umetnosti, naročito Memorandum, 1986. - formiranje srpske države na temeljima monarhističke Jugoslavije, koji je, prema ocjeni i konstataciji rukovodstva SANU, iz marta 1991, kada je historijski cilj, po njima, bio potpuno izvjestan u najbližoj budućnosti i u najkraćem vremenskom periodu, “imao značajne posledice na društveni razvoj poslednjih godina” i da je “shvaćen kao svojevrsni nacionalni program za hod srpskog naroda u budućnost”. Kontinuitet genocidne politike SANU, a posebno akademika Vase ÄŒubrilovića, potvrÄ‘uje i njegov sljedeći iskaz (od 18. decembra 1986.): “Nijedno selo ove države, Jugoslavije i Srbije, nismo dobili bez krvi. Nijedno selo nećemo dati bez krvi” (nekoliko godina kasnije akademik ÄŒubrilović je postao svjestan posljedica takve ideologije, politike i prakse, kao i njene besperspektivnosti); brojni historiografski, filozofski i književni radovi, te “naučni” radovi orijentalista; političke platforme, politički programi, te agitacije i politička propaganda u govorima voÄ‘a političkih partija, predstavnika vlasti i velikodostojnika Srpske pravoslavne crkve,

 

-strateški planovi vojnog vrha Jugoslovenske narodne armije (“transformisane” u velikosrpsku vojsku, čiji je zadatak, prema izjavi generala Veljka Kadijevića, ministra odbrane, bio da “štiti teritorije sa srpskim življem, naoružava ih i obezbedi granice buduće, zamišljene Jugoslavije” ) i državnog - političkog rukovodstva Srbije; dokumenti Srpske demokratske stranke Bosne i Hercegovine i dr.U osnovi velikosrpske ideologije, politike i prakse je patološka mržnja prema svemu što nije srpsko i pravoslavno. Mržnja prema muslimanima i islamu izrazito je prisutna i u srpskoj historiografiji, književnosti i politici. Tom genocidnom ideologijom, politikom i praksom, motivirano je biološko i duhovno istrebljenje i uništenje muslimana, a posebno Bošnjaka u Bosni i Hercegovini, naročito u XX stoljeću.

 

5.Velikodržavni projekt je iznio historijske ciljeve, koji se u navedenim dokumentima definišu i iskazuju kroz strateške, operativne, taktičke i instrumentalne ciljeve. Osnovni historijski cilj je formiranje etnički čiste države - Velike Srbije (na Balkanu), u kojoj će samo i jedino živjeti (svi) Srbi (a takvu srpsku državu moguće je formirati samo osvajačkim ratom i genocidom).

6.Sve varijante srpskog velikodržavnog projekta bile su osvajačke i antimuslimanske: borba za zemlju i istrebljenje muslimana.

7.Koncept srpske velikodržavne ideologije, politike i prakse ima anticivilizacijski, antidemokratski i antibosanski karakter.

8.Srpski velikodržavni projekt negira historijski, nacionalni, političko-pravni i teritorijalni integritet zemalja i narodâ koji ulaze u prostor zamišljenog i planiranog srpskog velikodržavnog interesa, što se jasno vidi u pokušajima osvajanja tuÄ‘ih teritorija (Makedonija, Kosovo, Crna Gora, Sandžak, Albanija, Bosna i Hercegovina i Hrvatska). Sve su to očigledni elementi na kojima se zasniva definicija jednog takvog fašističkog projekta, čiji je cilj formiranje etnički čiste srpske velike države.

9.Srpski velikodržavni projekt i velikosrpski nacionalizam devedestih godina XX stoljeća podržali su skoro svi akademici Srpske akademije nauka i umetnosti, zatim književnici, umjetnici i velikodostojnici Srpske pravoslavne crkve i drugi javni uglednici, “nacionalno orijentisani intelektualci, takozvana nacionalistička elita”. ÄŒitave grupe srpskih akademika (“ … grupa takozvanih ‘besmrtnika’ …”) godinama su okapavale “nad mapama Bosne, pokušavajući da otkriju makar i kozju stazu kojom bi se od Beograda do Karlovca moglo propešačiti a da se prolazi isključivo kroz srpska sela i gradove”. Iza fašističkog projekta Velike Srbije su, primjera radi, na kraju XX stoljeća stale vodeće srpske institucije, na čelu sa Srpskom akademijom nauka i umetnosti i Srpskom pravoslavnom crkvom (tako je projekt podržan od intelektualne, političke, vojne i konfesionalne elite i, nažalost, značajnog dijela srpskog naroda).

10.U skladu sa velikosrpskom ideologijom, politikom i praksom srpskog velikodržavnog projekta nad muslimanima u Srbiji, na Kosovu, Makedoniji, Crnoj Gori, Sandžaku i Bosni i Hercegovini je u više ratova (iz)vršen genocid i drugi oblici zločina protiv čovječnosti i meÄ‘unarodnog prava.

11. Srpski nacizam je, ponovo, na kraju XX stoljeća, generirao najteže zločine poznate čovječanstvu:

 

-srpska nacionalistička elita (politička, intelektualna i crkvena) je, na temelju velikodržavnog projekta Velike Srbije (“svi Srbi u jednoj državi”} devedesetih godina XX stoljeća dovela do unutrašnje krize u SFRJ i razbila zajedničku državu,

 

-Republika Srbija, je izmjenom Ustava od 28. septembra 1990, praktično izvršila secesiju (od SFRJ) i preuzela funkcije samostalne, suverene i nezavisne države, čime je sama izuzeta iz pravnog sistema SFRJ, što je po zakonima SFRJ predstavljalo najteže krivično djelo; DOFU.

 

12.Genocid nad Bošnjacima u Republici Bosni i Hercegovini je rezultat kolektivne velikosrpske ideologije, politike i prakse istrebljenja Bošnjaka. Samo u sistematskom i planiranom genocidu nad Bošnjacima Republike Bosne i Hercegovine u sigurnoj zoni Ujedinjenih nacija - Srebrenici, jula 1995, učestvovalo je, po raznim osnovama i na različite načine, prema rezultatima istraživanja Vlade Republike Srpske, preko 25.000 ljudi:

 

-za istrebljenje Bošnjaka, meÄ‘unarodnim humanitarnim pravom zaštićene grupe (nacionalne i vjerske), postojala je genocidna zločinačka namjera i genocidni plan (postoje, pored ostalog, naredbe za izvršenje genocida, uključujući i formiranje konclogora). Slobodan Milošević je “bio učesnik u udruženom zločinačkom poduhvatu, koji je uključivao i rukovodstvo bosanskih Srba, čiji su cilj i namjera bili da se djelimično unište bosanski Muslimani kao grupa” (ICTY, Tužilac protiv Slobodana Miloševića, Odluka po prijedlogu za donošenje oslobaÄ‘ajuće presude, Hag, 16. juni 2004.),

 

- agresija na Republiku Bosnu i Hercegovinu je, uz embargo na oružje i humanitarnu politiku Ujedinjenih nacija, Evrope i meÄ‘unarodne zajednice i meÄ‘unarodnu strategiju ignoriranja velikodržavnog fašističkog i genocidnog projekta Velike Srbije, bila sastavni dio Miloševićeve državne politike, u čije je ime najveći dio Bosne i Hercegovine okupiran, a Bošnjaci ubijani, protjerivani i odvoÄ‘eni u konclogore zbog njihove nacionalne i vjerske pripadnosti i zauzimanja njihove zemlje, pljačkanja materijalnih dobara i druge pokretne imovine, te otimanja i prisvajanja njihovih kuća i stanova i zatiranja tragova kulturnih i civilizacijskih tekovina,

- kolaboracionisti velikosrpskog agresora (politički, vojni, policijski i upravljačko-izvršni potencijal Republike Srpske, odnosno zvanična vlast Republike Srpske) su pod neposrednim rukovodstvom, organizacijom, komandom, učešÄ‡em i podrškom države Srbije i Crne Gore / Savezne Republike Jugoslavije, koja je okupirala preko 70% teritorije Republike Bosne i Hercegovine, učestvovali u genocidu, zločinima protiv čovječnosti i ratnim zločinima nad Bošnjacima,

- fašističko i genocidno rukovodstvo kolaboracionističke tvorevine Republike Srpske, na čelu sa Radovanom Karadžićem, Momčilom Krajišnikom, Biljanom Plavšić i drugima, koju je generirao srpski nacizam i na kostima ubijenih Bošnjaka inaugurirao genocidnu tvorevinu nazvanu republikom, imalo je genocidnu namjeru i genocidni plan o istrebljenju Bošnjaka, po kojem je genocid vršen i izvršen,

- u zauzimanju Srebrenice, sigurne zone Ujedinjenih nacija, i izvršenju genocida nad Bošnjacima jula 1995, učestvovale su, pored vojnih i policijskih snaga kolaboracionističke, fašističke i genocidne Vojske Republike Srpske i Vojske Republike Srpska Krajina, i oružane snage Savezne Republike Jugoslavije (Vojska Jugoslavije i Ministarstvo unutrašnjih poslova Republike Srbije). Tako su, primjera radi, neposredno u egzekucijama zarobljenih Bošnjaka učestvovali pripadnici Vojske Jugoslavije i specijalne jedinice Ministarstva unutrašnjih poslova Srbije,

- genocid nad Bošnjacima je, u skladu sa velikosrpskom genocidnom ideologijom, politikom i praksom, a po uzoru na fašizam i nacizam, (iz)vršen u kontinuitetu, sa manjim ili većim oscilacijama do kraja 1995, bez obzira na broj likvidiranih, ranjenih, protjeranih, silovanih, itd. Najmasovniji pokolji bili su u regijama od po desetak opština sa bošnjačkom većinom (stanovništva) u Podrinju, Bosanskoj posavini, te Potkozarju i u dolini Sane. Masovne grobnice i koncentracioni logori su bitni pokazatelji agresije i realizacije njene osnovne namjere - biološko i duhovno istrijebljenje Bošnjaka, odnosno genocid nad tim narodom.

 

Jedan broj navedenih (srpskih) programsko-planskih i akcionih dokumenata genocidnog karaktera je otkriven nakon više decenija. Ta činjenica upućuje na osnovne indicije koje ukazuju na vjerovatnoću postojanja i drugih sličnih dokumenata koji će biti otkriveni u bližoj budućnosti. Ilustrativan je primjer sa redigovanim i sakrivenim dokumentima Vrhovnog saveta odbrane Savezne Republike Jugoslavije, u čijem su prikrivanju učestvovali državni vrh Savezne Republike Jugoslavije i sudije ICTY-a, što potvrÄ‘uje i optužnica protiv Florens Hartman. TakoÄ‘er je ilustrativan primjer i sa nekim dokumentima koji se (sada) pojavljuju pred ICTY-em.

Žrtve genocida srpskog velikodržavnog projekta su, uglavnom, muslimani, meÄ‘u kojima i Bošnjaci u Bosni i Hercegovini, Sandžaku i Crnoj Gori. S tim u vezi, zanimljivo je ukazati na činjenicu da Bošnjaci, kako je historija pokazala, nisu imali niti imaju planove o istrebljenju drugih narodâ, niti su imali niti imaju vlastitu fašističku ideologiju, niti vlastiti fašistički pokret.

Navedena činjenica je bitna u historiji bošnjačkog naroda, njegovoj egzistenciji, održavanju i razvoju na ovim prostorima, zbog čega na to trebaju biti ponosni, kao i činjenicu da se bošnjačka intelektualna elita (duhovna i svjetovna), predvoÄ‘ena Islamskom zajednicom, u najtežim uslovima fašističke okupacije, u ljeto 1941, suprostavila ustaškom genocidu nad Srbima, Jevrejima i Romima. Bile su to poznate muslimanske rezolucije, koje su predstavljale jedinstvenu pojavu u Drugom svjetskom ratu.

 

 

HRVATSKI UDRUZENI PODUHVAT NA BOSNJAKE I BIH

Već tokom 1991. je HDZ BiH počeo sa realizacijom dodijeljene joj važne uloge u Srpsko-hrvatskom paktu kojeg je dogovorila Republika Hrvatska sa republikama Srbijom i Crnom gorom, sa ciljem uništenja Republike Bosne i Hercegovine metodom sveukupne, prvenstveno vojne, agresije, te formiranja hrvatske države od zacrtanih dijelova njene teritorije i pripajanje istih, Republici Hrvatskoj.  Cilj je bio doseći veću državu Hrvatsku; bio je toliko važan da je sa vrha blagoslovljeno svako raspoloživo sredstvo, bez obzira na strašne posljedice do kojih može doći.  Ka ostvarenju tog dugoročnog zadatka formiranja ¨zajedničke hrvatske države¨, HDZ BiH je, u skladu sa velikodržavnom politikom i instrukcijama Franje TuÄ‘mana, predsjednika Republike Hrvatske, poduzeo niz aktivnosti.  Tako su na radnom sastanku predsjednika kriznih štabova Hercegovačke regionalne zajednice i predsjednika i predstavnika kriznih štabova Travničke regionalne zajednice - na kojem su prisustvovali i predstavnici bugojanskih Hrvata pod rukovodstvom predsjednika SO Bugojno, Vladimira Šoljića, koji spada meÄ‘u potpisnike svih odluka i zaključaka proizašlih sa tog sastanka - održanom 12.11.1991. u Grudama, usvojeni zaključci:

a) da ¨hrvatski narod u BiH mora konačno povesti odlučnu, aktivnu politiku, koja treba dovesti do realizacije stoljetnog sna – zajedničke hrvatske države¨; b) da bi taj cilj bio realiziran, navedene regionalne zajednice su usvojile stav ¨da se pristupi formiranju i objavljivanju pravnih i političkih akata proglašenje Hrvatske države u BiH, provoÄ‘enje referenduma za priključenje Republici Hrvatskoj u njenim etničkim i povijesnim (sada mogućim) granicama¨.

Ka realizaciji tih zaključaka, predsjednici i predstavnici navedenih regionalnih zajednica su imperativno usvojili sljedeće stavove:

1) Jasno profilirati stranačku politiku HDZ u Bosni i Hercegovini, kadrovski je ojačati i izabrati one ljude koji će moći ove zadatke dovesti do kraja.

2) Pokrenuti političke i pravne akcije na unutarnjem i međunarodnom planu.

3) Vojnički se još bolje pripremiti za sukobe sa svim onim snagama koje će pokušati zaustaviti ovaj neminovni proces u stvaranju slobodne hrvatske države.

4) Unaprijed odlučno spriječiti svaku javnu ili tajnu aktivnost u vodstvu HDZ Bosne i Hercegovine koja bi se protivila ovim odlukama ili bi im mogla nanijeti bilo kakvu štetu.

Šest dana poslije usvajanja zaključaka u Grudama, HDZ BiH je u cilju ¨proglašenja hrvatske države u Bosni i Hercegovini i njenog priključenja Republici Hrvatskoj¨, donio ¨cijelu paletu zakona¨.  Tako su ¨izabrani predstavnici hrvatskog naroda¨, na sjednici održanoj 18.11.1991. u Grudama donijeli povijesnu Odluku o uspostavi Hrvatske zajednice Herceg Bosna, graÄ‘ene po (kako se kaže u dopunjenoj Odluci o uspostavi Hrvatske zajednice Herceg Bosna, održanoj 3.7.1992. u Mostaru) ¨uzoru na srpska autonomna područja¨.  Odlukom je formirana Hrvatska zajednica Herceg Bosna, kao politička, kulturna, gospodarstvena i područna cjelina i odreÄ‘ena joj je teritorija koju je ukupno činilo 30 općina, uključujući Bugojno.  One su imale, prema Mati Bobanu, po popisu 55% Hrvata, 27% muslimana i 9% Srba.  Da bi povećao broj Hrvata u Hrvatskoj zajednici Herceg Bosna, Mate Boban je na sastanku sa Predsjednikom Republike Hrvatske, 27.12.1991. u Zagrebu, otkrio ključ (relativnog) povećanja broja Hrvata za 11%.  To se imalo obaviti, prema riječima Mate Bobana: ¨ÄŒišÄ‡enjem pograničnih područja, faktično pograničnih područja te Herceg Bosne¨.

Jedinstveno zapovjedništvo za Herceg Bosnu i južnu Hrvatsku

Nakon završenih političkih i drugih administrativnih radnji u osnivanju Hrvatske zajednice Herceg Bosne, prešlo se na vojno organiziranje, odnosno pripremanje za oružano uspostavljanje zacrtane teritorije planirane Herceg Bosne na području 30 općina.

Jedan od brojnih dokaza da je Herceg Bosna sa svim svojim liderima, zajedno sa Republikom Hrvatskom činila udruženi zločinački poduhvat je stavljanje oružanih snaga Hrvatske zajednice Herceg Bosna pod komandu Hrvatske vojske (HV).  O tome postoje brojni dokumenti i svjedočenja.  Po svjedočenju generala Martina Špegelja, 27.12.1991. je u Zagrebu održan sastanak izmeÄ‘u Franje TuÄ‘mana i delegacije HDZ BiH, na kojem je dogovoreno da oružane snage Hrvatske zajednice Herceg Bosna uÄ‘u u sastav Hrvatske vojske.  Dan kasnije, 28.12.1991., u Glavicama kod Sinja je održan sastanak na kojem su prisustvovali ministar odbrane Republike Hrvatske, Gojko Šušak, zapovjednik Hrvatske ratne mornarice Sveto Letica, general Martin Špegelj i Mate Boban.  Tada je dogovoreno sljedeće: da se imenuje jedinstveni zapovjednik i zapovjedništvo za Hrvatsku zajednicu Herceg Bosnu i južnu Hrvatsku sa sjedištem u Imotskom; da se odmah riješe status i plaće oficira u Herceg Bosni; da se od Neuma do Travnika i od Trebinja do Livna uspostavi zajednička organizacija u strateško-operativnom smislu.  Na osnovu ove odluke o ustroju zajedničke komande, Hrvatska vojska je od ljeta 1992. godine bila stalno prisutna na teritoriji Republike Bosne i Hercegovine, preciznije, na teritoriji zacrtanog područja Herceg Bosne.

 

DEJTONSKI USTAV BIH JE NELEGITIMAN I NELEGALAN

 

Ustav Republike Bosne i Hercegovine (RBiH) koji je bio na snazi 1992. godine - a koji je i danas jedan i jedini legalni ustav države Bosne i Hercegovine - zasnovan je na internacionalnim konvencijama Ujedinjenih nacija (UN) i Evropske unije (EU) o ljudskim pravima, jednakosti u konstitutivnosti svih graÄ‘ana, Bosanaca i Hercegovaca, državljana RBiH, i širokoj regionalnoj decentralizaciji u korist jedinica lokalne samouprave (općina) u okviru ustavnog sistema države.  Po tom Ustavu, svi graÄ‘ani – dakle, nacija Bosanci i Hercegovci - bilo koje vjeroispovijesti i etničke pripadnosti (narodnosti) su ravnopravni, što je potvrdila i svjetska zajednica, te nema nikakvog uporišta u tvrdnji susjednih agresorskih država da su intervenirali u cilju zaštite pojedinih graÄ‘ana i/ili grupa graÄ‘ana, pripadnika pojedinih vjerskih i/ili etničkih (narodnih) skupina.  Ustav RBiH je graÄ‘anski ustav, potpuno konstitutivno jednakih graÄ‘ana pred Ustavom i zakonima RBiH.  

 

GraÄ‘ani RBiH su se 29. februara i 1. marta 1992. godine na internacionalno zatraženom, nadziranom i verificiranom Referendumu, većinom od zadovoljavajućih 64% glasova opredijelili za suverenu i nezavisnu Republiku Bosnu i Hercegovinu, državu ravnopravnih graÄ‘ana i naroda, što je cijeli svijet priznao, te 22.5.1992. primio državu kao 177. punopravnu članicu Ujedinjenih nacija, sa svim pravima koja joj to članstvo garantira, uključujući neupitnost i nedodirljivost njenog Ustava.  

 

Odmah nakon Referenduma, SR Jugoslavija (Srbija i Crna gora) i njeni surogati u BiH su otpočeli agresiju na Republiku BiH.  Toj agresiji na RBiH se uskoro pridružila Republika Hrvatska uz njene surogate u BiH.  Ustvari su se te dvije države znatno prije početka napada udružile u Srpsko-hrvatski pakt usmjeren ka uništavanju Republike Bosne i Hercegovine vojnim i ostalim potrebnim im sredstvima i metodama.  U toku agresije je objedinjeni Srpsko-hrvatski pakt ubio oko (još ne definitivno pobrojanih) 150.000 graÄ‘ana RBiH, uglavnom civila, ogromnom većinom iz bošnjačkog naroda.  Pakt je ujedno nekoliko stotina hiljada osoba načinio invalidima putem vojnih i paravojnih djelovanja koja imaju dokazane karakteristike teških ratnih zločina i zločina genocida u koje spada i silovanje hiljada ženskih osoba svih dobi.  Oko dva miliona graÄ‘ana RBiH su agresori protjerali iz svojih domova, a par stotina hiljada graÄ‘ana RBiH, uglavnom i ciljano Bošnjaka, terorizirano je u koncentracionim logorima i logorima smrti koje su SR Jugoslavija (Srbija i Crna gora) i Republika Hrvatska, uz svoje surogate, osnovali i upravljali u periodu 1992-1995 na teritoriji Bosne i Hercegovine.  Kao posljedicu agresije imamo i do 100.000 djece bez jednog ili oba roditelja, ogromne materijalne štete i podijeljenu, nefunkcionalnu dejtonsku privremenu i labavu uniju jedne ilegalne, zločinom zacrtane države u procesu legalizacije, Republike srpske, i jedne labilne, upitne, problematične i nefunkcionalne tvorevine od deset kantona (mini-država), nazvane Federacija BiH. 

 

U agresiji je Srpsko-hrvatski pakt počinio ratne zločine i zločin genocida naročito nad ciljanom grupom, bošnjačkim narodom, a u dejtonskom sustavu taj genocid nastavlja ¨mirnodopskim sredstvima¨, prema definiciji genocida iz Konvencije o Genocidu.

 

Cilj te srpsko-hrvatske objedinjene agresije bio je i ostao rušenje Republike Bosne i Hercegovine i podjela njenih teritorija izmeÄ‘u Srbije i Hrvatske sa malim preostalim rezervatom za Bošnjake i ostale odane graÄ‘ane RBiH koji ne slijede Srpsko-hrvatski nacistički pakt, što su – ako ovaj poredak nametnut Aneksom 4 Dejtonskog ugovora ostane na snazi – agresori i postigli. 

 

Tom dvodržavnom agresijom i ugovorima koje je Predsjednik predsjedništva RBiH tokom agresije potpisao pod prinudom, izvan svog mandata i izvan internacionalnog prava, je legitimni i legalni, internacionalno priznati Ustav članice UN, Republike Bosne i Hercegovine, ilegalnim metodama suspendiran.  Mi, većina graÄ‘ana RBiH, branili smo i branimo legalni Ustav RBiH, odn. ispravno, zakonito utemeljenu državu definiranu tim Ustavom i pod tim Ustavom primljenom u članstvo Ujedinjenih nacija, čime ujedno branimo ljudska prava svih graÄ‘ana RBiH bez razlike na vjeroispovijest, etničku pripadnost (narodnost) ili bilo koju drugu specifičnost!

 

OBRAZLOŽENJE:

 

SA ASPEKTA UNUTARNJEG I INTERNACIONALNOG PRAVA DEJTONSKI USTAV JE NEZAKONIT!

 

1. ÄŒlan II Konvencije o Genocidu definira internacionalni zločin ¨genocid¨ na slijedeći način:

 

U trenutnoj Konvenciji, genocid znači akt počinjen sa namjerom da uništi, u cijelosti ili djelomično, odreÄ‘enu nacionalnu, etničku, rasnu ili vjersku grupu, na način: 

 

(a) Ubijanjem članova te grupe;  

 

(b) Prouzrokovanjem ozbiljnih tjelesnih ili mentalnih povreda članovima te grupe;  

 

(c) Namjernim prouzrokovanjem uslova života za neku grupu, sračunatim sa ciljem da se dovede do fizičkog uništenja cijele grupe ili jednog njenog dijela;  

 

(d) Nametanjem mjera sa namjerom da se spriječi raÄ‘anje djece u okviru te grupe;  

 

(e) PrevoÄ‘enjem djece silom iz jedne grupe u drugu grupu. Tokom 1993. godine, Republika Bosna i Hercegovina je pokrenula sudski postupak na Internacionalnom sudu pravde u Den Haagu, optužujući bivšu Jugoslaviju (Srbiju i Crnu Goru) da je počinila akt genocida, definiranim pod (a), (b), (c) i (d) spomenutog ÄŒlana II konvencije o genocidu. Do danas, Bosna i Hercegovina je dobila svaku fazu ovog, još uvijek otvorenog sudskog procesa.

 

Građani Republike Bosne i Hercegovine zahtijevaju da se Republika srpska, stvorena genocidom, proglasi ilegalnom i da se Ustav Republike Bosne i Hercegovine ponovo stavi u funkciju.

 

2. Republika BiH je internacionalno priznata država i 177. po redu članica Ujedinjenih nacija od 22.5.1992. Po Povelji UN, ustav i institucije države članice UN ne mogu se mijenjati agresijom neke druge države, pa niti Ujedinjene nacije nemaju pravo miješanja u unutrašnje poslove i poredak svojih članica.

 

ÄŒlan 2, paragraf 7 Povelje UN kaže: ¨Ništa sadržano u ovoj Povelji ne može dati za pravo Ujedinjenim nacijama da se miješaju u pitanja koja su stvar unutarnjeg pravnog poretka bilo koje zemlje¨.

 

Savjet sigurnosti Ujedinjenih nacija u svojoj Rezoluciji broj 752 iz 1992. je proglasio SR Jugoslaviju (Srbiju i Crnu Goru) agresorom na Republiku BiH, a u Rezoluciji broj 757 iz 1992. počeo kažnjavati agresora uvodeći mu ekonomske sankcije. Ujedinjene nacije nisu smjele dozvoliti da počnu pregovori o ustavnom preureÄ‘enju države članice, žrtve agresije, bez obzira na pristanak Predsjednika predsjedništva Republike BiH da se upusti u te pregovore. To učešÄ‡e je ujedno bilo rezultat najjače moguće prinude: vojnom agresijom i ratnim zločinima i genocidom koje su u to vrijeme provodile članice Srpsko-hrvatskog pakta i njihovi surogati u BiH. Rezultat takvih pregovora je nasilna promjena Ustava države žrtve agresije.  

 

3. U Dejtonskom ugovoru Bosna i Hercegovina se našla pod starateljstvom od strane SR Jugoslavije i Republike Hrvatske, što je zabranjeno članom 2. Povelje UN. Internacionalno pravo, zaštita zemalja članica i obaveza UN da osigura tu zaštitu, postoji osim ako se zemlja članica UN tog prava sama ne odrekne. MeÄ‘utim, to odricanje ne smije biti rezultat nelegitimnog predstavljanja, reinterpretacije predmeta pregovora, obmana državnika prema vlastitom narodu i prinudama. Svoju zavjeru (pregovore o Ustavu iza zatvorenih vrata i van institucija sistema) bh. pregovarači krili su, a i danas kriju, obmanom da ne postoji Pravo, nego postoje zavjere.  

 

4. U članu 2.1 Povelje UN se kaže: ¨MeÄ‘u članicama UN odnosi se moraju zasnivati na poštovanju načela suverene jednakosti¨. Pošto je ustav jedne države izraz suverene jednakosti država članica UN, jasno je da je pregovaranje o ustavu od strane susjednih država direktno kršenje člana 2. Povelje UN, kao imperativne norme internacionalnog prava. ÄŒinjenica da su SR Jugoslavija (Srbija i Crna gora) i Republika Hrvatska postali sudionici pregovora o Ustavu Republike Bosne i Hercegovine, pri čemu su izmjenu Ustava RBiH upravo pokušavale realizirati putem rata i agresije, je u totalnoj suprotnosti sa članom 2. Povelje UN. Ljudi koji su još od Lisabona 1992., preko Ženeve 1993. do Dejtona 1995. davali agresoru viziju uspjeha, tako što su pristajali da diskutiraju vlastiti ustav, danas to brane navodnim pritiskom svijeta, krijući navedene činjenice o neupitnosti, nedjeljivosti i neprenosivosti suvereniteta i ništavnosti ugovora pod pritiskom, obmanom ili nelegitimnom voljom.   

 

5. Sa aspekta unutarnjeg prava, pregovaranjem o Ustavu Republike BiH i prihvaćanjem ¨Dejtonskog ustava¨ je učinjena izdaja Republike BiH, što se može ponajbolje vidjeti iz članova 154. i 155. Ustava RBiH koji glase:

 

ÄŒlan 154. Neprikosnoveno je i neotuÄ‘ivo pravo i dužnost graÄ‘ana, naroda Bosne i Hercegovine i pripadnika drugih naroda koji u njoj žive da štite i brane slobodu, nezavisnost, suverenitet, teritorijalni integritet i cjelokupnost i Ustavom utvrÄ‘eno ureÄ‘enje Republike.

 

ÄŒlan 155. Niko nema pravo da prizna ili potpiše kapitulaciju, niti da prihvati ili prizna okupaciju Republike Bosne i Hercegovine ili pojedinog njenog dijela. Niko nema pravo da spriječi graÄ‘ane Republike Bosne i Hercegovine da se bore protiv neprijatelja koji je napao Republiku. Takvi akti su protuustavni i kažnjavaju se kao izdaja Republike. Izdaja Republike je najteži zločin prema narodu i kažnjava se kao teško krivično djelo.  

 

Legitimni predstavnik hrvatskog naroda u RBiH, Krešimir Zubak, nije pristao da potpise ni preliminarni mirovni sporazum u Dejtonu, pa su u ime Hrvata iz BiH taj sporazum potpisali funkcioneri susjedne države, Republike Hrvatske, što je nečuveno i internacionalnom pravu.  

 

Aneks 4 finalne verzije mirovnog sporazuma, Pariški sporazum, koji se danas koristi kao Ustav Bosne i Hercegovine, nikada nije ratificirala Skupština Republike Bosne i Hercegovine, čime je dokazana nelegitimna volja bosanskohercegovačkih pregovarača i potpisnika Pariškog sporazuma. To znači da Aneks 4 nikada nije prošao kroz legalnu proceduru promjene Ustava propisanu prethodnim, a tada važećim, Ustavom Republike BiH.

 

6. Sa aspekta konvencija o meÄ‘udržavnim ugovorima, Bečka konvencija iz 1969. godine, pridružena Povelji UN, smatra ništavnim ugovore suprotne internacionalnom pravu, dakle suprotne Povelji UN. 

 

Za BiH je bitno da član 53. spomenute konvencije smatra ništavnim čak i ugovore koji su dobrovoljno doneseni, ako su suprotni internacionalnom pravu. Osim toga, kao ugovor, ¨Dejtonski Ustav¨ je suprotan referentnoj konvenciji za meÄ‘udržavne ugovore, po kojoj se ugovorom smatraju sporazumi izmeÄ‘u država, isključujući mogućnost da ti ugovori sadrže i ustav neke zemlje. Prema tome Dejtonski ustav je akt ilegalne “ustavne kapitulacije” koji su potpisale i garantirale dvije susjedne zemlje, a koje su kao jedan od osnovnih ratnih ciljeva imali upravo izmjenu Ustava RBiH. Ovim je RBiH uspješno odvedena od primjene Povelje UN, i internacionalnog prava protiv država krivaca za rat i genocid.