VIŠESTRUKA AGRESIJA NA REPUBLIKU BIH – ZAJEDNIČKI ZLOČINAČKI PODUHVAT PROTIV IDEJE BOSNE I BOSANSKOG DUHA

VIŠESTRUKA AGRESIJA NA REPUBLIKU BIH – ZAJEDNIÄŒKI ZLOÄŒINAÄŒKI PODUHVAT PROTIV IDEJE BOSNE I BOSANSKOG DUHA

 

U velikom dijelu svoje dosadašnje historije Bosna i njeno stanovništvo, posebno Bošnjaci, bili su raspeti izmeÄ‘u krupnih ideoloških i političkih podjela na Balkanu i evropskom kontinentu. Preko teritorije Bosne prolazile su granice izmeÄ‘u Zapadnog i Istočnog rimskog carstva (izmeÄ‘u Rima i Bizanta), zatim istočnog i zapadnog hrišÄ‡anstva, kao i one što su razdvajale Veneciju, Austriju i Austro-Ugarsku monarhiju i Osmansko carstvo.

 

U XIX i XX stoljeću oko Bosne se sukobljavaju Srbija (sa istoka) i Hrvatska (sa zapada), dok su Bošnjaci element preko čijih prava i interesa se namiruju težnje i interesi ova dva faktora. Historijski gledano, od kraja osmanske vlasti 1878. godine, pa sve do danas, Bosna je glavno poprište i žrtva suprotstavljenih srpskih i hrvatskih nacionalističkih interesa. Radi se o programima i zahtjevima srpskih i hrvatskih nacionalo-političkih planova da se Bosna inkorporira u Srbiju ili Hrvatsku, a muslimani istrijebe.

 

Osvajačke aspiracije genocidnog karaktera zapadnih i istočnih susjeda prema Bosni prisutne su i odražavaju se i u djelima brojnih srpskih i hrvatskih historičara i političara. Srpska i hrvatska nacionalistička historiografija i politika negira postojanje Bosne kao države i osporava postojanje Bošnjaka. Predstavnici takve “historijske” nauke i politike negiraju i njihovo domaće etničko porijeklo i identitet i status posebnog naroda.

Na osnovi nacionalističke ideologije i velikodržavnih projekata u dosadašnjoj historiji nad Bosnom i Bošnjacima izvršeni su brojni zločini, čija je kulminacija došla do izražaja u XX stoljeću.

Na osnovu brojnih relevantnih izvora različite provenijencije, uključujući i dokumenta Savezne Republike Jugoslavije (Srbija i Crna Gora) i Republike Hrvatske, visokog stepena povjerljivosti, pouzdano se, izmeÄ‘u ostalog, može utvrditi da je na kraju XX stoljeća: - prvo, na Republiku Bosnu i Hercegovinu izvršena klasična oružana agresija, odnosno zločin protiv mira i sigurnosti čovječanstva, što znači da se radi o meÄ‘unarodnom oružanom sukobu, i - drugo, na okupiranim teritorijama nezavisne i univerzalno priznate Republike Bosne i Hercegovine, članice Organizacije ujedinjenih nacija, kao i u gradovima pod opsadom, nad Bošnjacima je izvršen genocid i drugi masovni oblici zločina.

 

Riječ je o zločinima koji su nastali na temeljima dvije nacionalističke ideologije, dvije agresivne i genocidne strategije, dvije zločinačke politike, dva velikodržavna projekta, dva nacionalistička pokreta, dviju država, zatim dviju, odnosno triju kolaboracionističkih tvorevina, dvije strane vojske, četiri kolaboracionističke vojne formacije i više drugih oružanih jedinica i grupa, uključujući i strane plaćenike (Ruse, Grke, itd.). Takva zločinačka ideologija, politika i praksa je, po uzoru na fašizam, imala za cilj - formiranje velikosrpske i velikohrvatske države na račun samostalne i suverene, historijski trajne i jasno definirane države Bosne i Hercegovine. Cilj te ideologije, politike i prakse bio je osvajački rat za teritorije, za “životni prostor”, za otimanje tuÄ‘e - bosanske zemlje.

Agresija na Republiku Bosnu i Hercegovinu i genocid nad Bošnjacima čine suštinu zajedničkog zločinačkog poduhvata države Savezne Republike Jugoslavije, odnosno Srbije i Crne Gore, od septembra 1991. do kraja 1995, i države Republike Hrvatske, od kraja 1991. do 18. marta 1994, njihovih državnih, vojnih i policijskih rukovodstava, te njihovih petokolonaša, kolaboracionista i plaćenika u Bosni i Hercegovini.

 

Namjera tog zločinačkog čina imala je za cilj osvajanje, podjelu i uništenje Republike Bosne i Hercegovine kao države, te “konačno rješenje” muslimanskog pitanja - istrebljenje Bošnjaka ili njihovo svoÄ‘enje na beznačajnu etničku skupinu. Svi relevantni izvori potvrÄ‘uju da je prije izvoÄ‘enja agresije na Republiku Bosnu i Hercegovinu i izvršenja genocida nad Bošnjacima postojala dobro osmišljena namjera za izvršenje tih i drugih oblika zločina.

 

Radi ostvarivanja navedene genocidne namjere preduzete su sljedeće aktivnosti: razbijen je ustavni koncept odbrane SFRJ; smanjena je i razoružana Teritorijalna odbrana Bosne i Hercegovine i još nekih konstitutivnih elemenata Federacije; Jugoslavenska narodna armija je, od antifašističke i multietničke oružane sile, transformisana u velikosrpsku vojsku; isprobani su klasični napadački planovi Vojske Kraljevine Srbije prema Bosni i Hercegovini; obnovljeni su i eskalirali srpski i hrvatski ekstremni nacionalistički pokreti; utvrÄ‘eni su metodi, mehanizmi i postupci planiranja i pripremanja zločina; postignut je načelan dogovor o uništenju Bosne i Hercegovine izmeÄ‘u šefova susjednih država - Pakt Milošević - TuÄ‘man (marta 1991); omeÄ‘avane su granice Velike Srbije i Velike Hrvatske; organizovana je i naoružana peta kolona (velikosrpska i velikohrvatska) u Bosni i Hercegovini; komandovanje na okupiranim teritorijama objedinjeno je u rukama šefova susjednih država - koje su se pojavile kao okupacione sile; zauzete su polazne pozicije za agresiju i druge zločinačke aktivnosti, koje omogućavaju efikasnu agresiju i genocid nad Bošnjacima.

Agresija na Bosnu i Hercegovinu isplanirana je (politički, vojno, ekonomski, medijski, obavještajno, psihološki, itd.), sa jasno postavljenim ciljem uništenja Bosne i Hercegovine. NareÄ‘eno je izvršenje ovog plana sa nadležnih političkih i vojnih mjesta i on je planski, organizovano i sistematski izvršen. Poznate su države agresori, zatim ideolozi, planeri, organizatori, naredbodavci, izvršioci i saradnici ovog zločina.

 

Beogradski i zagrebački režimi, na čelu sa Slobodanom Miloševićem i Franjom TuÄ‘manom, planirali su, pripremali i organizovali agresiju na Republiku Bosnu i Hercegovinu i genocid nad Bošnjacima, rukovodili i komandovali izvoÄ‘enjem agresije; operativno planirali, pripremali, koordinirali, usmjeravali i preko svojih oficira vodili borbene operacije protiv Bosne i Hercegovine; osiguravali živu silu (starješinski i vojnički kadar), kompletnu logističku podršku (tenkove, transportere, helikoptere, artiljerijsko i pješadijsko naoružanje, radarsko-računarska sredstva, minsko-eksplozivna sredstva, municiju, gorivo i mazivo i druge strateške sirovine; sanitetski materijal; zdravstveno osiguranje i svu drugu vojnu opremu, zatim plate i penzije, te tako neposredno učestvovali u izvršenju genocida i dugih oblika zločina protiv čovječnosti i meÄ‘unarodnog prava. Samo u periodu do 31. decembra 1994. Savezna Republika Jugoslavija je za izvoÄ‘enje agresije osigurala 89,4% pješadijske, 73% artiljerijske i 95,1% protivavionske municije. Navedene podatke je pravovremeno, još u toku sudskog procesa, posjedovao MeÄ‘unarodni sud pravde, ali ih, nažalost, kao i mnoge druge krucijalne dokaze o neposrednom učešÄ‡u i odgovornosti Savezne Republike Jugoslavije u agresiji na Republiku Bosnu i Hercegovinu i genocidu nad Bošnjacima, nije uzeo u obzir.

 

Oružana agresija, osvajački rat protiv Bosne i Hercegovine, bila je sastavni dio Miloševićeve i TuÄ‘manove državne politike, u čije je ime najveći dio Bosne i Hercegovine okupiran, a Bošnjaci ubijani, protjerivani i odvoÄ‘eni u koncentracione logore samo zbog njihove etničke i vjerske pripadnosti.

 

Nosilac velikosrpske ideologije, politike i prakse u Republici Bosni i Hercegovini je bila Srpska demokratska stranka, na čelu sa ratnim zločincem Radovanom Karadžićem, koju je, nažalost, prihvatio zaprepašÄ‡ujuće veliki broj Srba. Još više zastrašuje i činjenica da su mnogi Srbi antifašisti iz Drugog svjetskog rata svoj radni i životni vijek na kraju XX stoljeća završili kao fašisti. “Rukovodstvo bosanskih Srba”, tačnije rukovodstvo Srpske demokratske stranke i srpske kolaboracionističke tvorevine u Bosni i Hercegovini (Srpska republika Bosna i Hercegovina/Republika Srpska) bilo je uključeno u udruženi zločinački poduhvat pod direktnim političkim i operativnim voÄ‘stvom Slobodana Miloševića, čiji su cilj i namjera bili da se unište bosanski muslimani kao grupa.