HISTORIJSKA ISTINA O DEJSTONSKOM SPORAZUMU

HISTORIJSKA ISTINA O DEJSTONSKOM SPORAZUMU

Dejtonski sporazum je Bosnu i Hecegovinu i Bošnjake doveo u težu poltičku i ekonomsku situaciju.

Dejtonski sporazumje negativna šravna intervencija u bosanskohercegovački i  bošnjački  život, historiju, tradiciju, kulturu, bosasnkohercegovačko jedinstveno državno i društveno, multidimenzionalno tkivo.

Dejtonski sporazum je samo prekinuo oružanu agresiju i genocid u Bosni i Hercegovini, jer svijet više nije mogao gledati navedene zločine jedne dobro naoružane armije nad potpuno golorukim i razoružanim narodom.

Dejtonski sporazum je  legitimirao osvajačku – agresorsku - genocidnu politiku srpskog nacionalizma.

Dejtonski sporazum daje pravo veliko srpskim i veliko hrvatskim nacionalističkim politikama i ideologijama da se miješaju u bosanskohercegovačku unutrašnju politiku i ustavnopravno stanje, da se mješaju u ideju Bosne i bosasnki duh koje žele poništiti, trganjem jedinstvenog bosanskohercegovačkog državnog i društvenog tkiva.

Dejtonski sporazum je pravno  nasilje  kojim je izjednačena žrtva agresije s agresorom.

Dejstosnki sporazum, tajno dogovoren, se svijetu i  Bosni i Hercegovini predstvalja kao završetak rata i dolazak mira.

Dejtonski sporazum privilegira nacionalno - političke opcije u odnosu na građansku opciju.

Dejtosnki sporazum je napravljen tako da država Bosna i Hercegovina ne može funkcionistati.

Dejstinskim sporazumom su onesposobljeni načini očuvanja državnosti Bosne i Hercegovine kroz:

-          Aneks 4. Dejtonskog sporazuma, suprotno postojećem ustavu Republike Bosne i Hercegovine se definira kao novi ustav države,

-          Mjenja se ime države Republike Bosne i Hercegovine, izbacivanjem naziva republika,

-          Država se dijeli na dva dijela,

-          Dejstonki sporazum stavlja van snage postojeći ustav Republike Bosne i Hercegovine, bez za to predviÄ‘ene procedure, javna rasprava i referendum,

-          Dejtonski sporazum prekraja postojeće granice države Republike Bosne i Hercegovine, članive OUN, što je zabranjeno meÄ‘unarodnim pravom i postojećim ustavom Republike Bosne i Hercegovine,

-          Dejtonski sporazum je nastavak agresije i genocida, nelegalnim i ilegalnim pravnim sredstvima.

 

POZIV SVIM GRADJANIMA REPUBLIKE BIH - VRATIMO NAS LEGALNI, GRADJANSKI USTAV REPUBLIKE BiH

Pozivamo sve građane Republike BIH da se pod zastavom države Republike Bosne i Hercegovine sada okupe na internetu, a uskoro i na protestima u Bosni i Hercegovini i jasno zahtijevaju povratak u život Ustava Republike Bosne i Hercegovine.

Protivno samom Ustavu RBiH i meÄ‘unarodnom pravu, Ustav RBiH je suspendiran u Daytonu, a takozvani daytonski ustav nije nikad prošao parlamentarnu proceduru, pa je nelegalan. Legalan je jedino Ustav RBiH.

Na osnovu Ustava RBiH, raspisan je referendum i izglasana samostalnost RBiH i država Republika Bosna i Hercegovina primljena u UN, a na koju je potom izvršena brutalna agresija i počinjen genocid.

Najviše svjetske sudske instance - Tribunal i MeÄ‘unarodni sud prava u Den Haagu su presudama pojedincima, te Srbiji i Republici Srpskoj - dokazale i presudile za genocid počinjen u RBiH. I te nam presude daju za pravo na zahtjev za uspostavu ustavnog poretka RBiH koji je važio prije agresije i genocida.

Na osnovu temeljnih meÄ‘unarodnih zakona i Ustava RBiH se ne može legalizirati stanje na terenu postignuto genocidom, osim ako mi to svojom šutnjom i neprotivljenjem dozvolimo.

Zato, osvjestimo se i dignimo svoj glas za Ustav RBiH, za svoju slobodu, dostojanstvo i bolju budućnost!

DEKLARACIJA O REPUBLICI BOSNI I HERCEGOVINI            

Polazeći od pravosnažne presude Internacionalnog suda pravde (ICJ) od 26. februara 2007. godine u slučaju Bosna i Hercegovina protiv Srbije i Crne Gore, Mi, gradjani Bosne i Hercegovine, odlucni da se borimo protiv diskriminacije po bilo kojoj osnovi, za vladavinu prava i  pravdu za zrtve agresije i genocida, poštivajući Konvenciju o sprečavanju i kažnjavanju zločina genocida, poštivajući Evropsku Povelju o lokalnoj samoupravi, poštivajući Povelju Ujedinjenih Nacija, odlucni da putem ove Deklaracije implementiramo pravosnazne presude Internacionalnog krivičnog suda za bivšu Jugoslaviju (ICTY) i pravosnazne presude Internacionalnog suda pravde (ICJ) od 26. februara 2007. godine u slučaju Bosna i Hercegovina protiv Srbije i Crne Gore, na dan 24. septembra 2010. godine, usvajamo

 DEKLARACIJA O REPUBLICI BOSNI I HERCEGOVINI            

Internacionalni sud pravde je 26. februara 2007. godine svojom pravosnažnom presudom u slučaju Bosna i Hercegovina protiv Srbije i Crne Gore presudio: „Da je Srbija prekršila obavezu da spriječi genocid na što je bila obavezna na osnovu Konvencije o sprečavanju i kažnjavanju zločina genocida, koji se odnosi na genocid počinjen u Srebrenici u julu 1995. godine.”  Sud je utvrdio da su genocid počinile vlasti i institucije „Republike Srpske”, posebno Vojska (VRS) i Policija (MUP) „Republike Srpske” i da je Srbija imala obavezu da sprijeci genocid. Podnošenje tužbe za genocid 1993. godine prethodi svim naknadnim ustavnim i pravnim aranzmanima za državu Bosnu i Hercegovinu.  Presuda Internacionalnog suda pravde je nadreÄ‘ena svim ustavnim aranzmanima koji se danas nude žrtvama agresije i genocida uključujući i Aneks IV Dejtonskog sporazuma.

Stoga, Mi, gradjani Bosne i Hercegovine, zrtve agresije i genocida, pozivajući se na pravosnažnu  presudu Internacionalnog suda pravde i zakonito pravo na RESTITUTIO IN INTEGRUM (vraćanje u originalno stanje) utemeljeno na imperativnim normama Internacionalnog prava JUS COGENS, usvajamo Deklaraciju kojom proglasavamo da postujemo iskljucivo ustav Republike Bosne i Hercegovine i da cemo se boriti za povrat institucija Republike Bosne i Hercegovine, onakvih kakve su bile prije agresije i genocida i proglasavamo nevazecim Dayton-ski ustav i institucije kreirane Dayton-skim ustavom.

Ustav Republike Bosne i Hercegovine je jedini pravni dokument na osnovu kojeg je priznata nezavisnost Bosne i Hercegovine. Ustav Republike Bosne i Hercegovine je ukinuo komunizam i obezbjedio odrzavanje slobodnih visepartijskih izbora u Bosni i Hercegovini u 1990. godini i obezbjedio je odrzavanje slobodnog referenduma za nezavisnot u 1992. godini. Pod ovim ustavom, Republika Bosna i Hercegovina je postala clanica UN-a. Ustav Republike Bosne i Hercegovine obezbjedjuje da je svaki gradjanin suveren na cijeloj teritoriji Bosne i Hercegovine bez obzira na etnicku i vjersku pripadnost.

ÄŒlan 154. Ustava Republike Bosne i Hercegovine: “Neprikosnoveno je i neotuÄ‘ivo pravo i dužnost graÄ‘ana, naroda Bosne i Hercegovine i pripadnika drugih naroda koji u njoj žive da štite i brane slobodu, nezavisnost, suverenitet, teritorijalni integritet i cjelokupnost i Ustavom utvrÄ‘eno ureÄ‘enje Republike”. 

 ÄŒlan 155. Ustava Republike Bosne I Hercegovine: “Niko nema pravo da prizna ili potpiše kapitulaciju, niti da prihvati ili prizna okupaciju Republike Bosne i Hercegovine ili pojedinog njenog dijela. Niko nema pravo da spriječi graÄ‘ane Republike Bosne i Hercegovine da se bore protiv neprijatelja koji je napao Republiku. Takvi akti su protuustavni i kažnjavaju se kao izdaja Republike. Izdaja Republike je najteži zločin prema narodu i kažnjava se kao teško krivično djelo”.

 Internacionalna zajednica je prihvatila volju gradjana Bosne i Hercegovine izrazenu referendumom od 1. marta 1992. godine priznanjem Republike Bosne i Hercegovine kao suverene drzave.

Ostatak Jugoslavije (Srbija i Crna Gora) i Jugoslovenska narodna armija (JNA) pokrenuli su rat i izvrsili agresiju u 1992. godini protiv Republike Bosne i Hercegovine sa ciljem stvaranja etnicki ciste Velike Srbije sto je dovelo do ubijanja, genocida i stradanja nevidjenog u Evropi poslije Drugog svjestkog rata. Pravosnaznim Rezolucijama broj 752 i 757 od 1992. godine, Savjet bezbjednosti Ujedinjenih nacija je usvojio ekonomske sankcije i politicku izolaciju Srbije i Crne Gore kao kaznu za agresiju na Republiku Bosnu i Hercegovinu.

U privremenim mjerama Internacionalnog suda pravde od 13. septembra 1993. godine,  “Sud je ubiljezio da, od vremena Naredbe [Srbiji i Crnoj Gori] od 8. aprila 1993. godine, i pored vise rezolucija Savjeta bezbjednosti Ujedinjenih nacija, “stanovnistvo Bosne i Hercegovine je izlozeno strasnom stradanju i gubitaku zivota koje sokira savjest covjecanstva i u flagrantnoj je suprotnosti sa zakonom morala”.”

Nakon agresije i genocida, ustav Republike Bosne i Hercegovine je nelegalno (putem genocida) suspendovan i ilegalno zamjenjen Dayton-skim ustavom. Ne postoje pravne odredbe u internacionalnom pravu niti gradjanskom pravu koje se mogu koristiti kao osnova da se agresijom i genocidom promijeni ustav i politicki sistem suverene drzave.  Gradjanima Bosne i Hercegovine su oduzeta njihova prava agresijom i genocidom. Nasa je obaveza da drzavi Bosni i Hercegovini vratimo ustavni, pravni i teritorijalni status kakav je Bosna i Hercegovina imala prije agresije i genocida.

Cilj agresije i genocida protiv gradjana Republike Bosne i Hercegovine je bio stvaranje etnicki ciste Velike Srbije na racun teritorije Republike Bosne i Hercegovine.  Zakonitost i pravda u slucaju Bosne i Hercegovine ce biti ostvareni samo nakon sto ce izvsiocima agresije i genocida biti oduzeto ono sto su ostvarili kao svoj cilj. Na osnovu Internacionalnog prava i gradjanskog prava, sve sto je steceno na ilegalan nacin ne moze biti priznato kao legalno.

Dayton-ski sporazum potpisan u Parizu u decembru 1995. je nagradio agresiju i genocid sa prisilnom, ilegalnom i nepravednom podjelom Republike Bosne i Hercegovine na dva “entiteta”: “Federaciju Bosne i Hercegovine” i “Republiku Srpsku”, namecuci nepravedan i samo-paralizirajuci ustavni sistem koji je rezultirao neefekasnim strukturama vlasti.

Agresijom i genocidom je zrtva, drzava Republika Bosna i Hercegovina, prisiljena na Dayton-ski sporazum i Dayton-ski ustav. Na osnovu Konvencije o sprečavanju i kažnjavanju zločina genocida, nista ne moze opravdati potcinjavanje gradjana Bosne i Hercegovine jurisdikciji ustavnog, pravnog i politickog uredjenja Dayton-ske Bosne i Hercegovine.

Na osnovu Povelje UN-a, Ujedinjene Nacije su bile obavezne da zastite svoju clanicu, Republiku Bosnu i Hercegovinu, od agresije i genocida, a ne da nagrade izvsioce agresije i genocida sa teritorijom drzave zrtve.

Dayton-ski ustav Bosne i Hercegovine (Aneks IV Dayton-skog sporazuma) je nametnut agresijom i genocidom, i nije prosao legalnu proceduru propisanu za usvajanje amandmana na Ustav Republike Bosne i Hercegovine. I zato mi nikada necemo priznati Dayton-ski ustav niti bilo kakve izmjene tog ustava ili novi ustav koji bi mogao biti usvojen na institucijama Dayton-ske Bosne I Hercegovine.  

Ako ne bude ukinut, Dayton-ski ustav moze postati pravni I politicki presedan da ustav suverene drzave moze biti promijenjen sa agresijom iz vana i gore od toga sa agresijom i genocidom. Dayton-ski ustav je rezultat agresije i genocida i graditi buducnost Bosne i Hercegovine na osnovu Dayton-skog ustava je isto sto i podrzavati genocid.  Dayton-ski ustav je nastavak agresije i genocida protiv gradjana Bosne i Hercegovine drugim sredstvima.

Dayton-skim ustavom, vlast nad zrtvama agresije i genocida u Bosni i Hercegovini je nezakonito stavljena u ruke onih koji su izvrsili genocid i onih koji su kolaborirali sa izvsiocima genocida. Gradjani drzve Bosne i Hercegovine imaju legalno pravo da ne prihvate sadasnju situaciju jer bi to podrazumijevalo da same zrtve agresije i genocida legalizuju agresiju i genocid.

Bilo kakav pritisak ili pokušaj navikavanja žrtve da prihvati stanje uspostavljeno genocidom je čin genocida.

Trenutno stanje u drzavi Bosni i Hercgovini nije ništa drugo, nego ilegalni nastavak onoga sto je zapoceto sa agresijom u 1992. da se legalizuje agresija i genocid, koji su sada potvrdjeni Odlukom Internacionalnog suda pravde.

Ova Deklaracija ponistava ilegalni Dayton-ski ustav Bosne i Hercegovine, koji kada ne bi bio ukinut mogao bi postati pravni I politicki presedan da se ustav suverene drzave moze mijenjati sa stranom agresijom i gore od toga sa agresijom i genocidom.

Ovom Deklaracijom se proglasava da su oba entiteta “Federacija Bosne i Hercegovine” i “Republika Srpska” nelegalna i nelegitimna, jer su rezultat agresije, genocida i ilegalnog, nelegitimnog Dayton-skog ustava.

Sa ovom Deklaracijom, pozivaju se gradjani drzave Bosne i Hercegovine da se bore svim legalnim sredstvima da uspostave Republiku Bosnu i Hercegovinu, da nose zastave i da koriste simbole Republike Bosne i Hercegovine. 

Bilo koja promjena u Ustavu moze biti usvojena iskljucivo na osnovu procedure odredjene Ustavom Republike Bosne i Hercegovine i pravnih osnova nadreÄ‘enih gradjanskom zakonodavstvu kao što su Povelja UN-a i pridružene joj konvencije, ali nikada odlukom paralelnih, dogovornih, ratnih i ostalih ad hoc  institucija i pojedinaca koje nemaju na to legalno pravo.

Sa ciljem ostvarivanja svojih prava, a na osnovu neosporivih normi Internacionalnog prava (JUS COGENS ), gradjani drzave Bosne i Hercegovine ne trebaju saglasnost institucija koje su osudjene za agresiju i genocide niti od drugih institucija ciji mandat potice na osnovu bilo kojeg sporazuma ukljucujuci i Dayton-ski sporazum.

Mi stavljamo svoje potpise kao fizicki dokaz nase vjere u pravo naseg naroda da samostalno donosi odluke o svojoj buducnosti uvazavajuci zakon i suverenitet slobodnog gradjanina.

 Ibran Mustafic

Predsjednik Upravnog odbora Udruzenja gradjana "Majke Srebrenice i Podrinja"

Potocari - Srebrenica, Bosna i Hercegovina                                              

Profesor Francis A. Boyle

Generlni Zastupnik  Republike Bosne i Hercegovina sa punim ovlastenjima na Internacionalnom sudu pravde (1993-1994)

Champaign, Illinois, SAD                                          

 Zineta Mujic

Presjednik Udruzenja gradjana “Majke Srebrenice i Podrinja”

Fojhari - Srebrenica, Bosna i Hercegovina                                              

  Ivana Mostarac

Predsjednik “Djeciji Pokret Mira, Ljubavi i Prijateljstva”

Sarajevo, Bosna i Hercegovina

 Fahrudin Alic

Bikodze - Lukavac, Bosna i Hercegovina

Almir Omerovic

Modrica, Bosna i Hercegovina

Vahid Sendijarevic

Nacionalni kongres Republike Bosne i Hercegovine

Tuzla, Bosna i Hercegovina

 Muhamed Borogovac

Nacionalni kongres Republike Bosne i Hercegovine

Tuzla, Bosna i Hercegovina

=========

DEKLARACIJA BiH GRADJANA LOJALNIH REPUBLICI BiH

POSLANICIMA PREDSTAVNIÄŒKOG DOMA I DOMA NARODA PARLAMENTARNE SKUPŠTINE  BiH                 

 

DEKLARACIJA BiH GRAĐANA, NEVLADINIH ORGANIZACIJA I POLITIÄŒKIH STRANAKA, LOJALNIH REPUBLICI BiH  

 

Mi, graÄ‘ani Republike Bosne i Hercegovine iz zemlje i dijaspore, uz podršku brojnih nevladinih organizacija i stranaka lojalnih našoj domovini, u povodu predstojećih rasprava o ustavnim promjenama, donosimo slijedeću:

 

DEKLARACIJU

  

1. Zahtjevamo ukidanje Dejtonskog «Ustava» BiH, nametnutog ilegalnim sredstvima, agresijom, ucjenom i genocidom. 

 

2. Zahtjevamo povratak na snagu suspendovanog graÄ‘anskog Ustava Republike BIH iz 1992. godine, koji je jedini legalni i legitimni ustav naše domovine.

 

3. Saglasni smo da se odmah po povratku na snagu legalnog i legitimnog Ustava Republike BIH započne javna rasprava u  Parlamentu Republike BiH o njegovoj dogradnji u skladu sa Evropskim standardima, pozetivnim meÄ‘unarodnim konvencijama te poveljama organizacije  Ujedinjenih nacija.

 

4. Predlažemo da se budući Ustav bazira na kontinuitetu graÄ‘anskog Ustava Republike BiH sa mogućim promjenama, koje će unaprijediti mehanizme  za zaštitu ljudskih prava, obezbjediti istinsku ravnopravnost svih naroda koji u njoj žive, efikasnu državu i ekonomski prosperitet.

 

5. Odlučno se protivimo bilo kakvoj legalizaciji etničkih podjela ostvarenih putem  agresije na RBiH, etničkim čišÄ‡enjem, silovanjima, konc-logorima i genocidom.  Svako zalaganje za legalizaciju ciljeva i rezultata agresije i genocida bit će sa naše strane smatrano kao nastavak agresije i genocida i shodno tome se obavezujemo da ćemo protiv takvih lica i organizacija pokrenuti sudski postupak u zemlji i u svijetu. Mi ne pristajemo da budemo gradjani drugog reda ni u jednom etničkom aparthejdu niti na milosti fašističkih politika ni na jednoj stopi Republike BiH. 

 

6. Saglasni smo sa svim prijedlozima koji bi vodili efikasnoj decentralizaciji države, sa ekonomskim regijama u kojima ni jedan od postojećih naroda, koji žive u BiH nebi imao apsolutnu većinu. Time bi se spriječila blokada instititucija Republike BiH i isto tako obezbjedila istinska ravnopravnost svih naroda, uz zadržavanje suvereniteta graÄ‘ana i graÄ‘anskog tipa demokratije i pravne države.  Time bi se isto tako stvorili stvarni preduslovi za održiv povratak svih prognanih, bez straha i bez ponižavanja i obezbjedio dostojan život sa dignitetom za sve graÄ‘ane Republike BiH.

 

7. U cilju stvaranja efikasne države i smanjenja troškova državne administracije mi zahtjevamo razumnu preraspodjelu nivoa vlasti izmedju države, regija i opština. Mi smatramo da država treba da ima zakonodovnu, sudsku i izvršnu vlast, ekonomske regije sudsku i izvršnu, a opštine samo  izvršnu vlast. Time bi se spriječilo postojanje ogromne državne administracije, te na stotine tzv. ministarstava, za čije postojanje ne posti nikakav razuman osnov.

    

OBRAZLOŽENJE

 

Mi tvrdimo da «Dejtonski Ustav» nije eksperiment, nego je kumulirani rezultat dogovornog umjesto pravnog odlučivanja o jednom pravnom problemu - nezakonitom ratu, odnosno agresiji. On je završni čin onoga što je veoma upućeni i nedobronamjerni lord David Owen nazvao ¨zbir dostignutih dogovora o podjeli Bosne¨. Kao takav, bio je zamišljen kao početak procesa nestanka Republike BiH na jedini mogući prihvatljiv i bezbolan način za internacionalni pravni sistem: način kojim sama žrtva agresije, rata i genocida -- graÄ‘ani Republike BiH kao subjekt prava -- u toku desetak godina sami dobrovoljno prihvate ciljeve i rezultate rata i genocida, te ih ozakone (legaliziraju). Naravno, to se nije moglo ostvariti u pravnom domenu, koji razlikuje krivca i žrtvu, nego u domenu dogovora -- u kojem se automatski krivac i žrtva pravno izjednačavaju, odnosno u kojem žrtva samim pristajanjem na dogovor amnestira krivca.  

Dejtonski sporazum bi kao dogovor bio i prihvatljiv da je to samo mirovni plan; ali je potpuno neprihvatljiv i ništavan sa aspekta Internacionalnog prava, Internacionalnog ugovornog prava i ustavnog prava Republike BiH – zato što sadrži «Ustav» (Aneks 4). To što u sebi sadrži Ustav BiH, čini ga potpuno ilegalnim po sva tri pravna osnova:  

 

Po internacionalnom pravu. Preambula Povelje UN isključuje mogućnost interveniranja u ustavna pitanja zemalja članica. Povelja kaže da ništa ne može opravdati miješanje izvana u unutarnji ustavni sistem države članice UN. Zabrana se odnosi i na samu Organizaciju Ujedinjenih Nacija, a kamo li na famozne velike sile i kontakt grupe iz retorike branitelja Dejtonske suspenzije RBiH u korist RS.  

 

Po ugovornom pravu. Bečka konvencija, kao referentna za internacionalne ugovore, isključuje mogućnost da atributi suverenosti budu predmet meÄ‘udržavnih ugovora (član 46); ugovore donesene pod pritiskom smatra ništavnim (član 51 i 52), pa i one dobrovoljne ako su rezultat nelegitimne volje pregovarača ako su pregovarali o onome za što po vlastitom ustavu nemaju mandat (član 49).  

 

Po ustavnom pravu. Tada važeći Ustav Republike BiH članovima 154 i 155 zabranjuje pregovaranje o Ustavu Republike izvan Parlamenta Republike, pogotovo u ratnom stanju.  

ÄŒak i predlagači i donosioci neustavnih zakona tokom ratne 1994., u vrijeme kada navodno omogućavaju Washingtonski sporazum u martu mjesecu, nisu imali niti snage niti hrabrosti da uklone ova dva člana kao viša pravna načela po kojima su i ti njihovi Washingtonski takozvani ustavni zakoni zapravo neustavni. Kao opravdanje za ove zakone koji omogućavaju Washingtonski sporazum, korištena je potreba zaustavljanja rata HVO i Armije RBiH. Pored toga što Washingtonski sporazum formira Federaciju Bošnjaka i Hrvata na dijelu teritorije BiH u trenutku potpunog vojnog sloma HVO, on ima još jednu nimalo lagodnu namjeru i posljedicu. Njime se najveći problem legalnog formiranja Republike Srpske na teritoriji Republike BiH (zbog atributa genocida i agresije), rješava ¨legalnim¨ odcjepljenjem iz RBiH samih žrtava – Bošnjaka i Hrvata u tzv. Federaciju, a ujedno ostavlja RS za naknadni dogovor umjesto za pravno rješenje. Tako je pravna ¨gotovina¨ pretvorena u političku ¨veresiju¨ putem odustajanja od pravnog u korist dogovornog pristupa.  

 

Postepeno kumuliranje podjele RBiH, u Dejtonu je samo dovršeno identičnom obmanom da je ¨Dejton dobar jer je zaustavio rat¨ -- u trenutku kada je ¨Dejton¨ doista zaustavio jedinu legalnu vojsku, Armiju RBiH, dok je u Bosanskoj Krajini oslobaÄ‘ala po jedan grad dnevno. Izuzetno bolni po branioce i žrtve predratnih dogovora o podjeli BiH su i prateći argumenti za ¨Dejton¨ kao ¨najbolje od svih loših rješenja¨, ¨polu-punoj čaši¨ i slični. Naime, legalni predstavnici (nosioci vlasti i pregovarači) Republike BiH, legalni su samo dok je važeći Ustav  Republike BiH, za njih niti najbolje niti najgore -- nego isključivo i jedino rješenje za državu BiH. Samo otvaranje za diskusiju Ustava kao imperativne norme, predstavlja ilegalni čin ukidanja istog; jer imperativne norme pravno prestaju postojati čim se diskutiraju. Ovu tragičnu istinu iz prošlosti potrebno je sada iskoristiti u odnosu prema ¨Dejtonskom Ustavu¨ -- posebno jer za razliku od Ustava RBiH, dejtonski tzv. Ustav nema pravni osnov za diskontinuitet Republike BiH i ne može biti pravni osnov za potrebu navodne suglasnost RS u bilo kojoj shemi u BiH.  

 

Na svu sreću, iz razloga suprotstavljanja ¨Dejtona¨ trima pravnim sistemima proizlazi zašto u Dejtonu RBiH nije ukinuta nego samo suspendirana – a zatim ostavljena graÄ‘anima RBiH da je u ¨Dejtonskom procesu¨ sami ukinu, i to prihvaćanjem ¨Dejtona¨ odn. njegovog dovoÄ‘enja do kraja. Pod ¨dovoÄ‘enjem Dejtona do kraja¨ javno se ciljalo na navodnu reintegraciju BiH pomoću zajedničkih umjesto jedinstvenih institucija (famoznih ¨krovnih zakona¨) i povratka izbjeglica na osnovu ljudskih prava, a da se pri tome ne dovodi u pitanje legitimitet postojanja RS. Ovaj ¨humanitarni pristup¨ zasnivao se na ideji da žrtve protjerivanja iz RS istu priznaju prihvaćajući humanitarna prava umjesto mnogo pravno snažnijih prava državljana RBiH.  

¨Dejtonom¨ je RS dobila priliku da je priznaju same njene žrtve -- u veoma složenom procesu izmjene kompletnog ustavno-pravnog sistema jedne članice UN putem dogovora. Dejtonski navodni parlamenti i po nastanku i po strukturi su rezultat mirovnog ugovora a ne institucije države u skladu sa teorijom države i prava. MeÄ‘utim, prema mandatu datom u ¨Dejtonu¨, dovršen bi bio proces u kojem RS ima pravo veta nad BiH a BiH nema pravo veta nad RS; i to pristankom samih graÄ‘ana na zamjenu jedinstvenih institucija RBiH zajedničkim institucijama tzv. BiH, pristankom na agencije, uprave i direkcije umjesto državnih ministarstava. Tvorci Dejtona bi proglasili stvarni kraj RBiH odnosno nastanak RS i Federacije, jer bi subjekti prava, graÄ‘ani BiH, dobrovoljno prihvatili ono što su pregovarači u Dejtonu skicirali. Obične bi svjedoke graÄ‘ani BiH proglasili garantima, a vlastitu volju da na tu podvalu pristanu -- proglasili bi ¨voljom svijeta¨; dok u isto vrijeme od javnosti BiH do kraja skrivaju stvarni ¨svijet¨ tj. pravni domen u kojem RBiH postoji dok sve njene jedinstvene institucije sami graÄ‘ani RBiH ne ukinu odn. zamjene tzv. zajedničkim i krovnim.

 

Ustav Republike BiH jedino je rješenje na kojega je država BiH imala i ima pravo koje joj niko ne može oduzeti; a posebno ne genocidom. ZAVNOBiH, koji se dogodio prije AVNOJ-a, pravni je osnov državnog kontinuiteta i suvereniteta Republike BiH; a istovremeno i objašnjenje zašto se država BiH ne može federalizirati ili dijeliti na način kako se podijelila ili raspala SFR Jugoslavija. Naime, pravni osnov Republike Srpske je ugovor nezakonit po osnovu sva tri prava ovdje navedena; a i dodatno po osnovu činjenice da je ICJ (Internacionalni Sud Pravde) presudio da su instituciije RS (VRS) počinile genocid na tlu Republike BiH.  

 

Gledano u opisanom kontekstu, traženje novih rješenja za BiH mimo onih na koje ima izvorno pravo, je odustajanje od izvornog prava. Pogotovo je fatalan stav da se novi ustav mora praviti u i zasnivati na dejtonskim institucijama, odn. pregovarati u institucijama dejtonskog sistema i ¨dograÄ‘ivati na Dejton¨ nekim ¨dogovorom domaćih snaga bez miješanja iz vana¨ i slično tomu. Time se priznaje i daje čak i ono što niti u Dejtonu nije priznato i dato Republici Srpskoj i agresoru: prestanak pravnog kontinuiteta Republike BiH od 25. novembra 1943. u korist pravnog kontinuiteta RS od datuma pariškog potpisa na Dejtonski ugovor.  

Poseban problem je što bi pristanak na ¨Dejton¨ odn. ¨Dejtonski ustav¨, značio presedan i ozakonjenje toga da se u BiH i budući ustavi mogu praviti ratom i genocidom. Sama ta činjenica je dovoljna da ¨Dejton¨ ne može biti branjen kao mirovni sporazum. Ona je dovoljna i za argument da se negiranje ¨Dejtona¨ ne može interpretirati kao ¨pozivanje na rat¨ -- jer je sam ¨Dejton¨ odn. ozakonjenje ¨Dejtona¨ u suštini ozakonjenje i rata i genocida.  

 

DEJTONSKA DILEMA: PRAVNI KONTINUITET RBIH ILI PRAVNI KONTINUITET RS 

 

Pravo u smislu pravne zaštite na internacionalnom nivou djeluje (¨postoji¨) samo ako se traži -- i to na proceduralno ispravan način u institucijama prava; ono ne djeluje (¨ne postoji¨) ako se pravni pristup, institucije i argumenti prava -- zamjene dogovornim. Institucije prava su poznate institucije UN; sa Svjetskim sudom (ICJ) kao najjačom institucijom prava, potpuno neovisnom upravo na insistiranje takozvanih velikih sila. Taj pravno-institucionalni domen odreÄ‘en je dokumentima kao što je Povelja UN i Povelji pridružene konvencije koje ukupno čine sistem koji postoji i funkcionira. Taj sistem ne funkcionira odnosno počnu da funkcioniraju famozne velike sile, lobiji pa i primjena sile i zavjere, samo u odreÄ‘enim okolnostima kada subjekt prava -- suverena država članica UN -- dobrovoljno i u legalnoj proceduri od strane legitimnih predstavnika odustane od primjene prava u korist primjene dogovora; tj. umjesto insistiranja na suÄ‘enju krivcu prihvati da se pravno sa krivcem izjednači. U tom trenutku institucije Internacionalnog prava i sve upućene vlade prepoznaju da ta zemlja odustaje od Poglavlja 7 Povelje UN, u kojem je, na primjer, agresija na članicu UN, Republiku BiH, povlačila pravnu obavezu zaštite Ustava i teritorije -- u korist Poglavlja 6, po kojem se problemi ne definiraju i ne tretiraju pravno nego se rješavaju dogovorom tj. izjednačavanjem krivca i žrtve.  

Republika BiH je na internacionalnom nivou priznata 1992. godine ne zato što neko ¨voli Bosnu¨. Priznata je snagom prava; a dokaz da ta snaga postoji je u činjenici da su je priznali i tradicionalni saveznici projekta velike Srbije: Francuska, Britanija, Rusija, Grčka. RBiH su priznale zemlje cijele EU i UN. To je zato jer postoji pravni prostor koji sve ove zemlje i organizacije nikada ne dovode u pitanje zbog vlastitih interesa i vlastite zaštite -- koji je njima važniji od naklonosti ili nenaklonosti prema nekoj drugoj zemlji. U tom pravnom (nikako političkom ili lobističkom) prostoru, priznavanje raspada SFR Jugoslavije je bio pravni imperativ jer se radilo o legalnoj disoluciji a ne ilegalnoj separaciji republika slobodno udruženih i zato slobodno razdruženih. DovoÄ‘enje Dejtona do kraja, ali i neobračunavanje sa Dejtonom do kraja, dovelo bi do toga da Dejton prekine zadnji legalni pravni AVNOJ-evski kontinuitet RBiH i uspostavi Dejtonski ugovor i datum kao pravni osnov BiH! Tada bi Republika Srpska bila priznata kao jedan od osnivača te nove BiH, koja se zatim legalno može raspasti po Dodikovom receptu po kojem se legalno raspala i SFR Jugoslavija.  

 

REFERENDUM U RS I PRAVO NARODA NA SAMOOPREDJELJENJE 

 

Države su nadnarodne kategorije i definiraju se Poveljom Ujedinjenih Nacija -- gdje su nacije skupine naroda a ne narodi zajednice nacija. Naime Ujedinjene Nacije imaju do dvjesto članica a (nepostojeći) ¨ujedinjeni narodi¨ bi članica imali najmanje tri hiljade. Ova razlika nije samo terminološka, nego je to pitanje izbora izmeÄ‘u autokefalno-pravoslavnog stava o narodu kao naciji ili univerzalnog stava u Povelji UN o naciji kao državljanstvu -- naciji ne kao narodu nego kao zajednici svih naroda u državi. Paralelno sa time, Ujedinjene Nacije (a ne ¨ujedinjeni narodi¨) su formalno pravno okruženje države BiH koja je, kao i druge članice UN, nadnarodna kategorija – te stoga isključuje mogućnost da jedan, dva ili tri naroda ukinu državu ili osnuju državu u državi.  

Najviši izraz državotvornosti kojeg priznaje ustavno pravo su ustavni narodi tj. narodi koji se navode u Ustavu. Konstitutivnost naroda je iznad toga; uvedena je u BiH sa namjerom da se omogući podjela BiH na principima na kojima jeste zakonski utemeljeno na primjer teritorijaliziranje duhovnosti u autokefalnom pravoslavlju i IZ BiH (nažalost), a nezakonito po autoritetima katoličke crkve, ali nije niti u duhu niti u slovu Povelje UN. Konstitutivnost na cijeloj teritoriji BiH uvedena poslije rata, je pokušaj da se postigne to da graÄ‘ani BiH ovaj princip ipak prihvate u globalu i nastave vlastito sudjelovanje u procesu entitetske podjele BiH -- jer je ostao netaknut dejtonski princip da je opći interes kao vrhovni državni interes ostao na nivou ¨srpskog¨ entiteta, čime se on potvrÄ‘uje i dokazuje kao država unutar koje i samo u interesu koje se ljudska prava mogu ostvarivati. Dokaz za prihvaćanje pravoslavnog principa narodne (etničke) države umjesto univerzalnog principa UN države kao nadnarodne (nad-etničke) kategorije, je u neprekidnom insistiranju na pristanku RS na ustavnim promjenama -- premda se pravo RS na sudjelovanje i uslovljavanje ustavnih rješenja može jednostavno osporavati činjenicom da je RS osuÄ‘ena od strane Svjetskog suda kao strana koja je počinila genocid te joj se kao takvoj ne može dati pravo da kao pravni subjekat raspravlja o budućem ustavnom ureÄ‘enju Republike BiH. 

 

Država je definirana Ustavom, granicama i teritorijima na kojoj se taj Ustav primjenjuje na način jedinstva podjele vlasti na zakonodavnu, sudsku i izvršnu. Svaka namjera da se zajednica takvih cjelina -- koje imaju vlastitiUstav i jedinstvo podjele ove tri vlasti -- proglasi državom, je bježanje od istine o dejtonskoj BiH. ÄŒesto se ova činjenica negira stavom da je u Dejtonu BiH sačuvala vanjski suverenitet a žrtvovala unutarnji -- što je floskula jer je suverenitet po definiciji nedjeljiv; odnosno, ako se podjeli na spoljni i unutarnji, žrtvovan je čitav suverenitet jer mu je oduzet jedan od tri glavna atributa: nedjeljivost.  

 

Dejtonske institucije u koje se delegira volja entiteta nisu institucije države. Agencije, uprave i direkcije koje preuzimaju nadležnosti ministarstava, institucija monetarne i fiskalne politike sa nivoa države a zadržavaju ih na nivou entiteta, nisu institucije države nego institucije unije država -- kakve mogu imati i imaju, na primjer, Francuska, Njemačka i druge države koje se mogu udruživat ali zbog toga i razdruživat kroz institucije EU. Proglašavati ¨napretkom¨ izgradnju institucija koje legaliziraju diskontinuitet BiH kroz udruživanje entiteta i stvaranje pravnog osnova za razdruživanje, je doista političko djelovanje u korist osnovnog cilja agresije zbog kojeg je i genocid počinjen: diskontinuitet jedinstvene državnosti BiH u korist novog kontinuiteta zajedničke BiH koja bi svoj početak slavila kao dan prestanka rata ili dan Dejtona kao dan kada se de jure desila ustavna kapitulacija BiH.

 

Institucije države se definiraju osnivačem i budžetom, a ne načinom na koji se plaća njihovo ¨grijanje¨ (kao u slučaju muzeja i drugih institucija kulture). U institucijama kao što je UIO, jedinstveni računi su po karakteru samo prelazni računi prema kvotama za pojedine entitete. Sredstva na prelaznim računima ne čine aktivu ni preduzeća ni države, i još su jedna potvrda nepostojanja suvereniteta (u konkretnom slučaju fiskalnog). Ovaj primjer je spomenut kao tipičan zbog naglašenog korištenja u retorici o ¨napretku u reintegraciji BiH¨ po dejtonskoj formuli. MeÄ‘utim, ovo se odnosi na sve institucije; pogotovo one koje su sada u diskusiji povodom inicijativa EU o napuštanju ¨Dejtona¨ i formiranja BiH po principima teorije države i prava.  

 

DEJTONSKA I NOVA, EVROPSKA, POLITIKA ¨SVIJETA¨ PREMA BiH 

 

Dejton je ipak propao, ne doista zato što nije ¨doveden do kraja¨, nego zato što je njegov temelj nezakonit i zato što su njegovi ciljevi lažni. Svi oni u BiH, Evropi i SAD koji ga nastavljaju oživljavati amandmanima i dogradnjama, rade veoma težak posao – jer su se zavjerili protiv prava Republike BiH na kontinuitet i opstanak ali i protiv prava uopće. Za razliku od svih evropskih ZVANIÄŒNIH institucija, branitelji ¨Dejtona¨ i RS moraju slati šifrovane poruke ¨kako je RS Dejtonom garantirana, te zbog toga ne može nestati¨ i tajne koverte liderima BiH stranaka (sa kojima organiziraju i tajne sjedjeljke). Upravo zato što je Dejtonom garantirana, RS može nestati kao i sam Dejton. Inozemni branitelji Dejtona imaju mnogo teži posao u obrani RS i Dejtona, jer moraju skrivati svoje aktivnosti i od vlastitih institucija (posebno pravnih) i od svoje javnosti -- da bi legalizaciju Dejtona prodali kao ¨izmjenu, amendiranje Dejtona¨. I sve to moraju raditi kroz nezvanične institucije, nevladine organizacije. Oni osnivaju ili angažiraju famozne ¨institute za mir¨ i sve to guraju preko potrošivih, sluganskih političara. Dakle, njihov posao je danas mnogo teži nego onih koji jednostavno i javno mogu suprotstaviti ¨Dejton¨ Evropskom ustavu, Internacionalnom pravu, konvencijama i Povelji UN, te jasno kazati istinu putem upotrebe termina koji je u našoj javnosti prošao skoro nezapažen a znači direktno vraćanje BiH iz područja dogovora u područje prava. To je termin NEFUNKCIONIRAJUĆI USTAV za Dejtonski ustav (Aneks 4 Dejtonskog ugovora). Izraz nefunkcionirajući u izvještaju Venecijanske komisije i svim kasnijim izvještajima zvaničnih institucija poziva ustvari na povratak slučaja BiH iz Poglavlja 6 (uslovno dogovornog) u Poglavlje 7 (pravno obvezujućeg).  

 

U takvim uslovima zagovaranje ¨dogovora domaćih snaga¨ i promjene ustava kroz ¨institucije sistema¨, znači držanje BiH u Dejtonskom okovu u kojem RS ima pravo veta bez obzira što je sam Dejtonski okvir upravo razlog za stavljanje Dejtona ad acta od strane zvaničnog svijeta.  

Nakon izjašnjavanja svih zvaničnih evropskih institucija, Venecijanske komisije kao referentne institucije, Vijeća Evrope, Parlamenta Europe i Kongresa SAD, u prah je pretvoren pokušaj odbrane Dejtona pod vodstvom nevladinog lobija oko nevladine organizacije «Instituta za mir» iz Washington D.C.-a i ambasadora Ujedinjenog Kraljevstva i Sjedinjenih država, koji su, priključujući se nevladinom sektoru, pokušali obaviti prljav posao metodom Ričarda Holbruka – bez posljedica za vladin sektor vlastitih zemalja. Američki ambasador Meklhejni je inicijativom za legalizaciju ¨Dejtona¨ kroz prihvatanje amandmana na Dejtonski Aneks 4 (Ustav), radio tajno, jer je radio u suprotnosti sa samom Rezolucijom 400 Kongresa svojih vlastitih Sjedinjenih Američkih Država.  

 

Sada kada je BiH ponovo vraćena u pravni prostor (domen), neophodno je u diskusiji kako sa nekakvim Dodicima tako i sa predstavnicima EU koji u BiH traže sugovornika za prevazilaženje dejtonske zamke, koristiti argumente suvereniteta i kontinuiteta državnosti BiH koji su u dugim dejtonskim noćima namjerno zaboravljeni. 

 

ATRIBUTI SUVERENITETA: NEDJELJIV, NEPRENOSIV, NEUPITAN

 

Suverenitet je nedjeljiv. To znači da nije mogao u ¨Dejtonu¨ biti sačuvan spoljni a žrtvovan ¨samo¨ unutarnji suverenitet stvaranjem RS unutar BiH. Ova obmana izazivala je neprekidnu nemoć da bh. javnost i politika prizna stanje u kojem RS ima pravo veta nad dejtonskom BiH a BiH nema pravo veta nad RS.

 

Suverenitet je neprenosiv. To znači da nije legalan Ustav koji donosi neko osim legalnog Parlamenta Republike BiH kao vlasnika nosioca suvereniteta – lojalnih graÄ‘ana Republike BiH. Ovaj atribut suvereniteta isključuje tzv. paralelne odnose entiteta sa susjednim državama i čini ništavnim dejtonski potpis predsjednika susjednih država, SR Jugoslavije i Republike Hrvatske; a i ulogu Sjedinjenih država kao svjedoka (koje su domaći potpisnici unaprijedili u garanta pa čak i potpisnika Dejtona, što je drska laž).

 

Suverenitet je neupitan. To znači da se izvan institucija suvereniteta i Ustava Republike BiH mogao pregovarati samo prekid vatre, razmjena zarobljenika i slično -- ali nikako i bitan atribut suvereniteta kao što je Ustav Republike. Prema tome, Dejtonski Ustav je po predmetu nezakonit.  

Ova tri atributa suvereniteta uz imperativnu normu Internacionalnog prava o pravu na kontinuitet ustavnosti i ustavnih procedura i nepriznavanju rezultata diskontinuiteta (ratom, pučem, nelegitimnim i nelegalnim ugovorima kakav je dejtonski), omogućavaju legitiman poziv na ukidanje suspenzije Republike BiH i primjenu statusa quo ante: zadnjeg legalnog stanja u državi BiH tj. Ustava prije agresije pa i prije ustavnih zakona donošenih u toku agresije radi parafiranja rezultata nelegitimnih pregovora. Naime, dokaza o ¨Dejtonu¨ kao procesu diskontinuiteta državnosti članice UN, Republike BiH, ima dovoljno u praksi i u samom tekstu navodnog Dejtonskog ustava (Aneksa 4), da je ispostavljanje takvih zahtjeva od bilo kojeg subjekta prava u BiH legitimno. Ti elementi (zabranjenog) diskontinuiteta državnosti su svugdje tamo gdje se Dejtonski ugovor osim mirovnom bavi i ustavnom problematikom.

Bez obzira na prethodni pristanak na primjenu dogovora umjesto primjene prava, koji je izvršen od strane jednog člana Predsjedništva RBiH, svjetski pravni sistem se zaštitio od nelelegitimne volje čak i predstavnika nosilaca suvereniteta, graÄ‘ana, te se po referentnim konvencijama za takve ugovore, ništavnim smatraju ugovori koji su rezultat nelegitimne volje. Nelegitimna volja počinje onda kada predstavnik sudjeluje u pregovorima koji za predmet imaju nešto što je u tada važećem Ustavu zabranjeno -- a to je, kao i u gotovo svim ustavima, pregovaranje o Ustavu izvan ustavom predviÄ‘ene procedure. U tada važećem Ustavu Republike BiH je članovima 155 i 154 takva mogućnost pregovaranja o ustavu Republike bila zabranjena. Internacionalno pravo odn. Povelja UN, radi svoje zaštite i zaštite cijelog sistema legaliteta i legitimiteta UN, već u Preambuli Povelje UN isključuje mogućnost da čak bilo šta u samoj Povelji može opravdati miješanje čak i organizacije UN u ovaj proceduralno ustavni integritet zemlje članice.

 

ZAKLJUÄŒAK 

 

Prema svemu navedenom o ilegalnosti Dejtonskog Ustava (Aneksa 4), i navedeni atributi suvereniteta Republike BiH sačuvani u Dejtonu (silom Internacionalnog prava a ne voljom pregovarača) kao temelj Internacionalnog prava, jasno govore da:  

- Usprkos „Dejtonu“ pravno (ustavno) postoji samo Republika BiH, a Republika Srpska postoji samo kao dio mirovnog ugovora i to ilegalnog.  

- Obzirom da je ICJ (Internacionalni Sud Pravde) donio presudu da su institucije RS odgovorne za genocid na tlu Republike BiH i kao takva bila je predmet suÄ‘enja, jer je njeno stvaranje uključivalo etničko čišÄ‡enje i genocid kao metod, po Konvenciji koja zabranjuje ne samo genocid nego i rezultate genocida, RS se smatra ilegalnom.

 - Zbog toga se strana koja je osuÄ‘ena na Sudu ne treba pitati za pravni sistem države, za kršenje kojeg agresijom i genocidom joj se sudilo i presudilo.

 - Nije problem šta o budućem Ustavu BiH misli Dodik Milorad i sve stranke u privremenom entitetu BiH, nego šta o budućnosti BiH i njenom Ustavu misle stvarni subjekti prava, a to su samo lojalni graÄ‘ani države, tj. graÄ‘ani Republike BiH koji je žele.

 - Umjesto pregovora i fraza o Ustavu koji će ¨svi¨ prihvatiti (što stavlja ¨Dejton¨na stol kao pravni osnov i pregovora i veta RS nad BiH), predstavnici na pregovorima se moraju vratiti iz dogovornog u pravni prostor u kojemu postoji kontinuitet Republike BiH a ne postoji niti ¨Dejtonski Ustav¨ niti RS, pogotovo ne kao Dodikov ¨pravni osnov¨.

 - Nakon objave presude Svjetskog suda (ICJ - 26.02.2007) o agresiji i genocidu, gdje su institucije RS proglašena odgovornim za genocid, svaki poslanik i svaki parlament, pa i onaj Dejtonski, trebao je zatražiti primjenu odluke Suda, a to je brisanje rezultata genocida – i ¨Dejtonskog Ustava¨ i Republike Srpske. 

- Umjesto amandmana na dejtonskim osnovama (konsenzus sa RS), imperativ opstanka države BiH je povratak na snagu legalnog Ustava Republike BiH sa mogućom dogradnjom, koja će obezbjediti evropske standarde i mehanizme za istinsku ravnopravnost svih graÄ‘ana i naroda koji u njoj žive. Umjesto na dejtonskim principima, svi ¨amandmani¨trebaju biti na principima Povelje UN, Evropskog ustava i Ustava RBiH od kojih niti jedan ne poznaje etnički ili entitetski princip podjele vlasti. 

- Prihvatanje bilo kakvih amandmana na Dejtonski Ustav, bi značilo i prihvatanje onoga na šta se amandmani daju, tj. samog Dejtonskog Ustava. To bi ujedno značilo i amnestiju RS od strane same žrtve genocida, što niko u ime žrtve nema pravo učiniti.

 

2. Januar, 2008,

 

POTPISNICI DEKLARACIJE:

  

S.S.V.D.S - P.P.P.S, Soutien aux Survivants de la Vallée de Drina-Srebrenica, Pariz

Podrška Preživjelim Podrinje-Srebrenica

Sadija Ombašić, Predsjednik S.S.V.D.S - P.P.P.S 

 

3500 potpisnika Peticije na Republikabih.net Ujedinjeno Kraljevstvo

 

Esad Jaganjac, Editor Republikabih.net, u ime potpisnika  

 

Udruženje Majke Srebrenice i Podrinja, Sarajevo

Ibran Mustafić, Predsjednik UO Udruženja

 

Udruženje građana - Žene Srebrenice, Tuzla

Hajra Ćatić, Predsjednik Udruženja

 

Asocijacija Žrtava Genocida u Srebrenici, Srebrenica

Ćamil Duraković, Predsjednik Asocijacije

 

NVO BUDIMO AKTIVNI - NGO LETS BE ACTIVE

Ismet Kapetanović, Izvršni direktor

 

Djeca Sarajeva - dječiji pokret za mir , Sarajevo

Ivana Mostarac, Predsjednik Udruženja  

==============

ATRIBUTI SUVERENITETA: NEDJELJIV, NEPRENOSIV, NEUPITAN

 Suverenitet je nedjeljiv. To znači da nije mogao u ¨Dejtonu¨ biti sačuvan spoljni a žrtvovan ¨samo¨ unutarnji suverenitet stvaranjem RS unutar BiH. Ova obmana izazivala je neprekidnu nemoć da bh. javnost i politika prizna stanje u kojem RS ima pravo veta nad dejtonskom BiH a BiH nema pravo veta nad RS.

 Suverenitet je neprenosiv. To znači da nije legalan Ustav koji donosi neko osim legalnog Parlamenta Republike BiH kao vlasnika nosioca suvereniteta – lojalnih graÄ‘ana Republike BiH. Ovaj atribut suvereniteta isključuje tzv. paralelne odnose entiteta sa susjednim državama i čini ništavnim dejtonski potpis predsjednika susjednih država, SR Jugoslavije i Republike Hrvatske; a i ulogu Sjedinjenih država kao svjedoka (koje su domaći potpisnici unaprijedili u garanta pa čak i potpisnika Dejtona, što je drska laž).

 Suverenitet je neupitan. To znači da se izvan institucija suvereniteta i Ustava Republike BiH mogao pregovarati samo prekid vatre, razmjena zarobljenika i slično -- ali nikako i bitan atribut suvereniteta kao što je Ustav Republike. Prema tome, Dejtonski Ustav je po predmetu nezakonit.

==================

Dragi Bosanci i Hercegovci!               

 Kao što se da vidjeti širom svijeta novo doba dolazi. Doba, etike, morala, sloge i mira je pred nama. Padaju diktatori, oligarhi, idioti, snobovi, poda moč kupljena novcem, pada doba snage močnih moneta, padaju u Tunisu, Egiptu, Libiji. Pali su već tiho i u Americi a talas novog doba u kome će etika biti najvažnija pokretčka snaga se širi. Dogodimo se i mi! Vrijeme je da i mi smijenimo naše politicare, dejtonske  pristalice, koji su se obogatila na našoj muci, dijeleći i prodajući našu „Jednu i jedinu“. 

 Vratimo u život naš jedini legalni, legitimni i graÄ‘anski Ustav Republike BIH i ujedno pometimo sa scene one koji su ga silom, ucjenom, agresijom i izdajom  ukinuli. To je Ustav po kome smo svi bili suvereni i ravnopravni na svakoj stopi naše zajedničke domovine. I Bogu je bilo svejedno dali se krstimo ili klanjamo. To je Ustav koji je prevarom, iza kulisa, truhlom nagodbom suspendovan i novi Dejtonski navučen kao luÄ‘ačka košulja luÄ‘acima, bez ikakve pravne osnove, bez ikakve javne rasprave, bez ustavom propisane zakonske procedure.

 Osnivači ove grupe vas pozivaju da se priključite svima nama koji želimo promjene.  Ima nas mnogo na facebook mreži i broj naših sugraÄ‘ana koji imaju ovaj cilj stalno raste. Vjerujte tu su samo obični ljudi, radnici, seljaci, intelegencija, omladina i penzioneri. Tamo niko nikome ne broji krvna zrnca i nije nas briga ko je ko i kako se zove dok god želi da živi sa nama u normalnoj pravnoj državi, istinskoj demokratiji i bude dio Evropske Unije. Medju nama nema mafije, nema četnika, fundamentalista, ustaša, nema lopova, sve smo ih veoma efikasno i oragnizovano odstarnili čim su počeli sa svojim poznatim provokacijama. Budite i vi dio nas,  vedri ko nebo, čisti ko suza, sa pogledom u budućnost koja se upravo dogaÄ‘a. Postanite  i vi dio naše slavne historije. Tu je ogromna grupa članova, admina i  koordinatora spremnih i voljnih da daju sve od sebe da se naš jedini cilj i ostavri, a to je povratak u život graÄ‘anskog Ustava Republike BiH. Mi nećemo koristiti ulicu da doÄ‘emo do cilja već mnogo efikasnija pravna sredstva kojima namjeravamo riješiti pravni problem. Mi to možemo i mi to hoćemo a  da bi to postiglii treba nam vaših 300.000 potpisa. Vjerujemo u Vas i nadamo se da ćete Vi vjerovati u nas. Zajedno smo jači.