Nastavkak genocida nad Bošnjacima

Nastavkak genocida nad Bošnjacima

Višegodišnje nastojanje dejtonske države BiH da odstrani 1.300.000 raseljenih bh. državljana, poglavito Bošnjaka? Medijska i politička šutnja koja se nadvila nad ovim zločinom, govori o institucionalnom saučesništvu u ubistvu preko milion Bošnjaka, ubistvu – jer odstranjivanje tolikih života iz političke i ekonomske stvarnosti BiH ne može se drukčije zvati.

A zločin je počeo sa instaliranjem Zakona o pasivnoj registraciji birača, ukidanjem obrasca P2, čime su izbori postali sredstvo za betoniranje genocida, jer su Bošnjaci polako ostajali bez političkih predstavnika u općinama iz kojih su prognani. Nastavak je uslijedio u vidu diskriminirajućeg “zakona o katastru” u Republici Srpskoj, te čitavog niza administrativnih zavrzlama, usljed kojih protjerani Bošnjaci i familije ubijenih Bošnjaka ostaju bez imovine koja im pripada, a koju otima i u vlasništvo preuzima Republika Srpska. Nakon etničkog čišÄ‡enja, uslijedilo je otimanje bošnjačke imovine, kao čišÄ‡enje posljednjeg traga o bošnjačkom postojanju. U Bosni i Hercegovini ne postoji važnije pitanje od ovog pitanja. U slučaju “zakona o katastru” radi se o zaokruživanju i pečatanju zločina, o ukidanju i posljednje pretpostavke da bi se protjerani Bošnjaci nekada mogli vratiti na svoje. Zato je to za Bošnjake pitanje svih pitanja, iako proračunata

šutnja dejtonskog režima nastoji sugerirati kako se ne dogaÄ‘a ništa ozbiljno.

Ambijent u kome se odvija betoniranje genocida nad Bošnjacima, kroz kriminalno otimanje bošnjačke imovine, ukazuje da živimo u društvu koje je ideološki i duhovno konektirano na Memorandum SANU, i sve ono što iz tog proizilazi, od zločinaca tipa Ratka Mladića, pa do srpske djece koja su roÄ‘ena od 1992. do 1995., a danas slave klanje muslimana kao najsvjetliju tačku nacionalnog identiteta. A šta je to nego transgeneracijska genocidnost?! IzmeÄ‘u klanja i proterivanja bošnjačkih civila, i otimanja imovine tih preživjelih bošnjačkih civila – nema nikakve razlike, jer je cilj i jedne i druge etape da Bošnjaka nestane. Društvo koje formalno osuÄ‘uje prve etapu, ubistva Bošnjaka, a nema snage da se suprotstavi drugoj etapi, otimanju imovine žrtava, otkriva da su lažne i te deklaracije protiv počinjenih zločina. Napose, sve dosadašnje “ruke pravde” koje su nudile satisfakciju za patnje i za žrtve, nisu dokačile suštinu pravde – ukidanje entitetskog ureÄ‘enja, time i Republike Srpske, kao spomenika zločinu. Dvojni moral je postao stil ponašanja u dejtonskom društvu, koje je nagodno za razne devijacije.