Ubijanje Sarajeva i Sarajlija – genocid, kulturocid, ekocid, etnocid, urbicid, elitocid,

Ubijanje Sarajeva i Sarajlija – genocid, kulturocid, ekocid, etnocid, urbicid, elitocid,

 

Mirnodopsko stvaranje obruča za ubijanje (1991)

 

Opšti napad na Sarajevo sa svih strana zapoćeo je 05. aprila 1992. godine. Godinu dana prije tog napada Jugoslavenska armija iz svojih garnizona u Sarajevo izvukla je sve tenkove i topove na okolna visoka brda, koja okružuju Sarajevo i ukopala ih sa cijevima okrenutim prema gradu. Kada su graÄ‘ani pitali oficire zašto to čine, odgovarali bi licemjerno: „da vas čuvamo.“  Samo su sarajevski Srbi znali istinu o čemu se radi, kojima su srpski paravojnici u tamnim odijelima po mraku masovno, ali tajno, po unaprijed sačinjenim spiskovima, dijelili po kućama oružje iz magacina Jugoslavenske armije.  Ko je to odbijao, zaključavao bi kuću i bježao u Srbiju. Zajedno sa njima Jugoslavenska armija je gradila neprobojnu blokadu života Sarajlijama od dva obruča – od 68 i drugi preko 100 km., koji jedino Srbima nisu smetala. Tako je stvorena neprobojna blokada Sarajeva sa rovovima, topovima i tenkovima u obruču.   

 

Prema podacima bivšeg komandanta Armije Republike Bosne i Hercegovine generala Sefera Halilovića u prvom sarajevskom obrušu nalazilo se po jednom kilometru obruča više svakojakog teškog naoružanja, nego što se nalazilo u obruču oko Berlina 1945, godine,  kada ga je zauzimala Crvena armija. Tu je bilo ukopano 120 minobacača, 200 oklopnih vozila, 250 tenkova i blizu hiljadu topova, sve od Jugoslavenske armije, kojoj su služile i cetničke paravojne jedinice sa četničkim kokardama iz Drugog svjetskog rata. Ukupno je u obručima bilo razmješteno oko 30.000 vojnika Jugoslavenske armije i paravojnih formacija.

 

Kad je zapoćeo rat, Sarajlije su se počele naoružavati sa par hiljada pušaka, po jedna pušku na dva borca,. Puške su se smjenjivale ispred prvog neprijateljskog obruča, na periferiji grada, prije posljednjih kuća, koji je odbranjen i to bez ijednog topa i tenka. Prve tenkove zarobili su branioci tim puškicama i bombicama, u prvim mjesecima rata, pravili zamke za tenkove izmeÄ‘u sarajevskih kuća i skakali na tenkove, koji su sporo prolazili pustim ulicama. U prvom redu, hrabrost Sarajlija i kukavičluk četnika spasili su narod sarajevski.

 

Opsada je trajala tri godine  (05. april 1992. – 26. februar 1996). Najveći broj ispaljenih granata od 3.777, što iznosi svake minute izmeÄ‘u 2 i 3 granate, postignut je 2. jula 1993. godine, a najveći broj porušenih kuća u jednom mjesecu od 35.000  od topova i tenkova Jugoslavenske armije,  dostignut je u septembru 1993. godine, odmah po izboru generala Momčila  Perišića za načelnika Generalštaba

 

Gubici stanovništva Sarajeva u opsadi   

 

Rat protiv Bosne i Hercegovine, koja je bila centar antifašističkog otpora u Evropi i bivšoj kraljevskoj Jugoslaviji tokom Drugog svjetskog rata  i njene multietničke prijestonice Sarajeva, nazvane „Evropski, odnosno Balkanski  Jeruzalem“,  započeo je sa zauzimanjem meÄ‘unarodnog aerodroma na periferiji Sarajeva u naselju Ilidža od strane "de facto" srpske Jugoslavenske armije u noći sa 4. na 5. april 1992. godine i završio se sa svirepom i genocidnom opsadom Sarajeva od 1.425 dana. To je  bila jedna od najdužih opsada u historiji ratovanja ljudske civilizacije / anticivilizaje. Zračni most za podršku stotinama  hiljada opkoljenih ljudi trajao je duže od Berlinskog zračnog mosta (1950), koji nije imao smrtnih gubitaka.

 

Za vrijeme „Opsade“,  tokom 44 mjeseca, na grad je ispaljeno 50.000 tona eksplozivnih i zapaljivih granata. Granate su napravile ogromnu štetu, a najveću štetu su pretrpjeli civilni, kulturni i vjerski objekti. Preko polovine svih stanbenih objekata u Sarajevu je uništeno ili oštećeno. Tome razaranju takoÄ‘e pripadaju  bolnice, industrijske zgrade, pošte i baze Ujedinjenih Nacija. Medju njima je bila i Vijećnica koja je izgorjela sa Narodnom i Univerzitetskom bibliotekom (1992), sa milionima nenadoknadivih djela literature i kulture., sa ciljem da se zametne svaki kulturni trag o prahistorijskom i historijskom postojanju Bošnjaka na ovim prostorima, kao starosjedilaca.

 

Gubici stanovništva u Sarajevu  od neprijateljskih napada:

 

Broj poginule djece bio je 1.601; broj poginulih civila 10.500; broj ranjenih 50.000

Je li to bio genocid ?  - po mišljenju Žalbenog Vijeća MeÄ‘unarodnog krivičnog tribunala za područije bivše Jugoslavije pod sudskom mantijom predsjednika Theodora Merona: Ne, to nije bio genocid. Žalosno, sramno, neistinito, nepravedno.

 

Prijedlog da se iz optužnice Miloševića izbaci genocid nad Sarajevom (2002)

Iz iste knjige Florence Hartman: „Mir i Kazna” I)

 

.......Poslije  dobijanja naloga Tribunala o skraćenju suÄ‘enja za nedjela u Bosni, novi zamjenik Carle del Ponte, Geoffrey Nice, odmah  predlaže Glavnoj tužiteljici da se iz optužnice izbaci zločin genocida nad Sarajevom i da se umjesto toga stavi nekoliko snajperskih pucnjeva protiv civilnog stanovništva grada u opsadi, a ako to ne smanji dovoljno vrijeme suÄ‘enja, da se iz optužbe Miloševiću izbaci i genocid u Srebrenici. Nicea podržava i specijalni savjetnik Glavne tužiteljice Rus Anton Nikiforov. ÄŒinjenica je da su 10 godina vojni stručnjaci tužiteljstva odricali svaku odgovornost Slobodana Miloševića za genocid u Srebrenici. Carla del Ponte ostaje zaprepaštena i odbija prijedlog Britanca Sir Geoffrey Nicea. Ali tajni rat se nastavlja  izmeÄ‘u meÄ‘unarodne politike velikih sila i pravosuÄ‘a; velike sile nikad neće dati sve dokaze kojima raspolažu da bi omogućile pravdi i pravosuÄ‘u da nezavisno radi svoj posao” – ističe Florence Hartmann.

 

U toj 2002. godini, kao američka sjenka, pridružio se Rusu i Englezu, sudac Meron, tako da se na istom predmetu ostvarilo bratsko udruživanje sve tri velike sile u korist Miloševića

 

Genocid u Sarajevu

 

U Sarajevu u opsadi u periodu 1992–1996. nad licima – civilima i civilnim stanovništvom i civilnim objektima zaštićenim meÄ‘unarodnim humanitarnim pravom izvršeni su brojni oblici zločina protiv čovječnosti i meÄ‘unarodnog prava, odnosno najteži zločini od značaja za meÄ‘unarodnu zajednicu kao cjelinu, raznovrsnih i različitih svojstava - obilježja i karakteristika, sadržine i oblika, izvršenih na različite načine, na istim i (ili) različitim lokacijama, u isto i (ili) različito vrijeme, neposredno i posredno ili na druge načine.

 

SprovoÄ‘enjem zabranjenog opsadnog načina ratovanja u Sarajevu vršena je koordinirana, dugotrajna, rasprostranjena i sistematska kampanja (vojna strategija) granatiranja i snajperskog djelovanja po civilima i civilnom stanovništvu i civilnim objektima iz artiljerijskog, minobacačkog i pješadijskog oružja. Namjernim granatiranjem i snajperskim djelovanjem ubijeno je i ranjeno na hiljade civila oba spola i svih starosnih dobi, uključujući i djecu.

 

Civili su namjerno gaÄ‘ani dok su se bavili egzistencijalnim poslovima ili se nalazili na civilnim lokacijama. Naime, civili su gaÄ‘ani na ulici, stanu-kući, u redovima za vodu, hljeb i ogrjev i obavljanju drugih poslova, u kolima hitne pomoći, bolnicama, tramvajima i autobusima, na sahranama i drugim mjestima. GaÄ‘ana su i djeca u školama, kući-stanu, na ulici, igralištu, školi, porodilištu, vrtićima, skloništima, redovima za vodu, hranu i drugim mjestima.

 

U opsadi užeg jezgra grada Sarajeva živjelo je oko 340.000 stanovnika koji su sve vrijeme držani u opsadi i bili izloženi intenzivnoj neselektivnoj artiljerijskoj i snajperskoj vatri, te svim oblicima nečovječnog načina voÄ‘enja rata protiv civila i civilnog stanovništva.

 

U strategiji planiranja, pripreme i izvršenja genocida i drugih oblika zločina protiv čovječnosti i meÄ‘unarodnog prava u Sarajevu u opsadi, ali i na svim okupiranim mjestima i gradovima u opsadi u Bosni i Hercegovini, koje je zauzeo i držao velikosrpski agresor, posebno je značajan onaj njen dio koji se odnosi na strategiju sistematskog uzimanja civila za mete. Poseban oblik planiranja, pripreme i sprovoÄ‘enja strategije (iz)vršenja zločina (uzimanje civila za mete) predstavljao je najosjetljiviji i najranjiviji dio populacije, a to su djeca.

 

Velikosrpski agresor koristio je taktiku držanja Sarajeva pod opsadom, namjerno granatirajući i snajperski djelujući po civilima i civilnom stanovništvu i civilnim objektima. Vojna strategija granatiranja i snajperskog djelovanja provoÄ‘ena je po cijelom Sarajevu, odnosno po gradskim i seoskim naseljima Grada, radi ubijanja, sakaćenja, ranjavanja i terorisanja civilnog stanovništva Sarajeva, od čega je ubijeno i ranjeno na hiljade civila oba spola i svih starosnih dobi, uključujući djecu i starce.

 

Velikosrpski agresor namjerno je direktno gaÄ‘ao civile s veće udaljenosti vatrenim oružjem za direktno djelovanje iz svih vrsta pješadijskog oružja (specijalnim snajperskim puškama opremljenim optičkim nišanom, raznim automatskim ili poluautomatskim oružjem).

 

Od strahovitog granatiranja i veoma snažnih artiljerijskih i tenkovskih napada, uključujući i zapaljive granate, na civilne ciljeve u Sarajevu, zapaljena je BašÄaršija, centar starog dijela grada Sarajeva, Nacionalna i univerzitetska biblioteka, Željeznička stanica, Zetra, Olimpijska dvorana i drugi objekti, čime su ključni objekti teško granatirani i uništeni. Granatirane su mnoge stambene zgrade u centru Sarajeva, usljed čega su mnoge zapaljene. Tržnice, tramvaji i punktovi za snabdijevanje vodom gaÄ‘ani su granatama. Žrtvama su nanošene teške povrede, zbog kojih su trpjeli ozbiljne tjelesne i duševne posljedice.

Srpski snajperisti (izrazito vješto i dobro obučeni) civile, meÄ‘u kojima su žene, djevojčice i dječaci raznih uzrasta, gaÄ‘ali su u njihovim domovima, dok su išli po hranu ili vodu i prikupljali drva da bi preživjeli, dok su išli na posao i dok su se vozili tramvajem, dok su bili kod kuće i obavljali svakodnevne poslove, razgovarali s komšijama, pili kahvu. Štaviše, „Sarajevsko-romanijski korpus” organizirao je posebne obuke za snajperiste u kasarni lociranoj na Jahorini.

 

Granatiranje civila i civilnog stanovništva u Sarajevu u opsadi bilo je namjerno usmjereno na civile. Granatiranje minobacačima bilo je svakodnevna pojava, s osnovnim ciljem ubijanja i ranjavanja civilnog stanovništva. MeÄ‘u brojnim primjerima te kampanje su granatiranja pijace Markale 5. februara 1994. i tržnice Markale 28. augusta 1995, kada je ubijeno 111 (68 na Markalama I i 43 na Markalama II) i ranjeno 245 (104 Markale I i 141 Markale II) civila. ICTY je u oba slučaja utvrdio da je te zločine izvršio “Sarajevsko-romanijski korpus“ i da je granatiranje namjerno usmjereno na civile.

 

Haški tribunal (ICTY) je, i na osnovu istraživanja Instituta za istraživanje zločina protiv čovječnosti i meÄ‘unarodnog prava Univerziteta u Sarajevu, pored ostalog, procijenio da “ukupan broj umrlih na području Sarajeva šest /dijelova šest sarajevskih općina: Centar, Ilidža, Novi Grad, Novo Sarajevo, Stari Grad i VogošÄ‡a/ u periodu od aprila 1992. do decembra 1995. iznosi 18.889”, meÄ‘u kojima je, po drugim izvorima, 1.601 dijete, pri čemu je (u Sarajevu u opsadi ranjeno 61.136 ljudi, od čega 14.946 djece.

 

Raspoloživi i jasni dokazi potvrÄ‘uju postojanje subjektivnog (mentalnog) elementa genocida - namjere (mens rea) za izvršenje genocida nad Bošnjacima u Sarajevu i Republici Bosni i Hercegovini. S tim u vezi, podsjećamo na dokaze o genocidnoj namjeri srpskog rukovodstva za formiranje jedinstvene srpske države, od kojih se većina odnosi na Sarajevo, a koje su javno iznosili najviši zvaničnici koji su neposredno radili na tom zajedničkom udruženom zločinačkom poduhvatu genocidnog karaktera.

 

Namjerna, smišljena, koordinirana, rasprostranjena, sistematska, snažna, neselektivna, prekomjerna i nesrazmjerna kampanja granatiranja civilnog stanovništva i civilnih područja Sarajeva i snajperskog napada na civile, od čega je, pored ostalog, ubijeno i ranjeno na hiljade civila, provoÄ‘ena je u kontinuitetu i na način da se nešto slično nije dogodilo u historiji čovječanstva od Drugog svjetskog rata. Takva namjerna kampanja nije bila usmjerena na neku apstraktnu društvenu grupu, na civilno stanovništvo, kako je navedeno u optužnicama protiv Galića i Miloševića, već na konkretnu, meÄ‘unarodnim humanitarnim pravom (pravno) zaštićenu, grupu koja je živjela (i živi) u Velešićima, Pofalićima i drugim naseljima Sarajeva u opsadi. To su, uglavnom, Bošnjaci, nacionalna, etnička i vjerska grupa kao takva, na koju su artiljerijsku i drugu vatru namjerno usmjeravali najviši oficiri Srbije i Crne Gore (Savezna republika Jugoslavija) Ratko Mladić, Stanislav Galić, Dragomir Milošević i drugi.