O genocidu u BiH

Konvencija o sprečavanju i kažnjavanju zločina genocida u svojoj osnovi ima deklaraciju Generalne skupštine UN-a u njenoj Rezoluciji 96 od 11. decembra 1946. godine. ÄŒlan 2 ove Konvencije kaže da se genocidom smatra bilo koje od navedenih djela učinjenih u namjeri potpunog ili djelimičnog uništenja jedne nacionalne, etničke, rasne ili vjerske grupe, te da kao takvo genocid čini: ubistvo članova grupe, teška povreda fizičkog ili mentalnog integriteta članova grupe, namjerno podvrgavanje grupe životnim uvjetima koji treba da dovedu do njenog potpunog ili djelimičnog uništenja, mjere uperene na sprečavanje raÄ‘anja u okviru grupe, prinudno premještanje djece iz jedne grupe u drugu itd. Svi ovi elementi Konvencije o sprečavanju i kažnjavanju zločina genocida počinjeni su na tlu Bosne i Hercegovine. Sve to budnim okom, pod okriljem meÄ‘unarodnog prava, posmatrala je meÄ‘unarodna zajednica i posmatrale su Ujedinjene nacije.

Negiranje genocida, bilo da je riječ o kolektivnom genocidu ili pojedinačnom, te neprihvatanja kao i odbijanja prihvatanja činjenica o izvršenom genocidu je, prema istraživanjima poznatih naučnih autoriteta holokausta i genocida, posljednja faza genocida. Ova faza u svojoj osnovi uvijek prati taj najteži oblik zločina protiv čovječnosti i povrede meÄ‘unarodnog prava, te može trajati veoma dugo nakon najtežeg oblika izvršenog genocida.

Odobravanje negiranja genocida i sprečavanje žrtvama da na dostojanstven način polože cvijeće i odaju počast nevino stradalim civilima je posljednja faza genocida.