Nauka o genocidu je, na osnovu relevantnih naučnih saznanja, utvrdila da je Slobodan Milošević imao centralnu ulogu u  planiranju, pripremanju, organizovanju i izvoÄ‘enju agresivnog, osvajačkog rata protiv Republike Bosne i Hercegovine ( riječ je o meÄ‘unarodnom oružanom sukobu) i genocidu protiv bosanskih muslimana, pripadnika nacionalne etničke i vjerske grupe kao takve, sa ciljem da se uništi država Republika Bosna i Hercegovina i unište Bošnjaci.

Istraživači genocida se kontinuirano od početka sudskog procesa, jednom od največih zločinaca savremenog doba Slobodanu Miloševiću, susreću sa pokušajima oslobaÄ‘anja odgovornosti za agresiju,  genocid i druge oblike zločina protiv čovječnosti i meÄ‘unarodnog prava,  koji su pod njegovim liderstvom voÄ‘eni od 1991. do 1995. godine. Sjetimo se Remzija Klarka, Kristofera Bleka i Džona Livingstona, koji su u okviru takozvanog komiteta za odbranu Miloševića već 2002. bili angažovani na njegovoj odbrani. Posljednji pokušaj oslobaÄ‘anja Miloševića od odgovornosti za genocid u Bosni je nastojanje srpske političke elite (u Beogradu), saradnika, pristalica, poštovalaca i nasljednika zločinačkog lika i djela - genocidne ideologije, politike i prakse svoga voÄ‘e (Slobodana Miloševića), da ga je MeÄ‘unarodni krivični tribunal za bivšu Jugoslaviju  u presudi zločincu Radovanu Karadžiću oslobodio odgovornosti za zločin genocida. 
Očigledno su,u skladu sa ciljevima i interesima nekih krugova u Rusiji i šire u meÄ‘unarodnoj zajednici, u pitanju otvoreni falsifikati, laži i obmane domaće i svjetske javnosti, te namjera da se rehabilituje Milošević, slično zločincu  Draži Mihailoviću i drugim zločincima njegovog  fašističkog, genocidnog, kolaboracionističkog i izdajničkog pokreta, iz Drugog svjetskog rata, kao i da se dovede u pitanje rad MeÄ‘unarodni krivični tribunal za bivšu Jugoslaviju, što je stalna tendencija u Rusiji i dominantnim dijelovima meÄ‘unarodne zajednice. Tome u prilog idu tekstovi koji se mogu naći na sajtu Ron Paul instituta u Teksasu ili na web stranici Russia Today. Neil Clark, poznat kao Miloševićev apologeta, baš kao i apologeta akcija Vladimira Putina u Ukrajini, izražavajući zahvalnost novinaru i istraživaču Andyju Wilcoxonu koji je 1. avgusta na sajtu američkog lista CounterPunch pisao o Karadžićevom suÄ‘enju i "otkrio" senzacionalnu vijest da je Milošević osloboÄ‘en svih optužbi,  tvrdi da je tokom procesa zločincu Radovanu Karažiću, Milošević osloboÄ‘en svake odgovornosti za ratove koji su voÄ‘eni od 1991. do 1995. godine. Navedenim kvazi istraživačima i nerelevantnim novinarima su se, pored ostalih, pridružili visoki predstavnici srbijanskog političkog establišmenta, dva ministra u Vladi Srbije - Ivica Dačić, ministar inostranih poslova, i Aleksandar Vulin, ministar za rad, te Dragan Marković Palme, predsednik partije Jedinstvena Srbija. Tako se u proces revizije naučno-istraživačkih, posebno historijskih, ali i sudskih (stručnih) činjenica, putem pokušaja rehabilitacije zločinca Slobodana Miloševića, uključuje i politička pozicija i opozicija u Srbiji, koja je od devedesetih godina dvadesetog stoljeća u potpunosti saglasna po dva bitna pitanja -njihovom odnosu i stavu prema državi Bosni i Hercegovini i Bošnjacima. 

Tužilaštvo MeÄ‘unarodnog krivičnog tribunala za bivšu Jugoslaviju optužilo je Slobodana Miloševića za genocid, zločine protiv čovječnosti i ratne zločine počinjene u Bosni i Hercegovini, Hrvatskoj i na Kosovu. Tužioci su predočili ogroman broj dokaza – više od 350 svjedoka i 5700 dokumenata na 150.000 stranica – ukazujući na njegovu krivičnu odgovornost za navedene zločine protiv čovječnosti i meÄ‘unarodnog prava, posebno za genocid u Bosni. ICTY je u Odluci po prijedlogu za donošenje oslobaÄ‘ajuće presude,16.juna 2004, utvrdio, pored ostalog krivičnu odgovornost Slobodana Miloševića u sedam opština Bosne i Hercegovine. Nažalost, on je preminuo 2006. godine prije nego što je suÄ‘enje završeno i donijeta presuda.

Imajući u vidu da se osuÄ‘eni ratni zločinci, kod većine srpskog naroda javno veličaju kao heroji, te da falsifikovanje historijskih činjenica, revizionizam i negiranje genocida, ne samo da vrijeÄ‘a žrtve genocida, ponižava istinu i pravdu, ljudska prava i slobode, već i unazaÄ‘uje društvo i državu, istraživači genocida imaju naučnu i moralnu obavezu i potrebu upoznati svjetsku javnost o sljedečim činjenicama:

1. Na političku scenu Srbije 1987. izbila je radikalna nacionalistička grupa Slobodana Miloševića, koja je nastupala sa parolom o općoj ugroženosti Srba i političkim programom "svi Srbi u jednoj državi". Uoči prvih višestranačkih izbora u Srbiji, decembra 1990, Milošević je obećao realizaciju fašističkog projekta "svi Srbi u jednoj državi". Miloševićevom nacionalističkom politikom i praksom masovnih mitinga i demonstracijama (na kojima je 1988-1989. učestvovalo oko pet miliona ljudi) i pučističkim metodama (“birokratska antirevolucija”) srušena su (krajem 1988. i početkom 1989) u Srbiji, Vojvodini, na Kosovu i Crnoj Gori legalno izabrana rukovodstva i uklonjeni “nepoželjni” kadrovi. Ubrzan je proces homogenizacije Srba, posebno u Bosni i Hercegovini. Politički projekt - srpski velikodržavni projekt “svi Srbi u jednoj državi” doveo je do unutrašnje krize u Socijalističkoj federativnoj republici Jugoslaviji, razbio zajedničku državu i eskalirao osvajačkim ratovima i genocidom. Srbija i Crna Gora su od 1991. do 1999. vodile osvajačke ratove na Balkanu (borbu za teritorije, za “životni prostor” - lebensraum), uključujući i protiv Republike Bosne i Hercegovine (1991-1995). Navedeni osvajački projekt su, pored ostalih, prihvatili, podržavali i u njemu učestvovali brojni i raznovrsni politički, vojni i društveni subjekti u Srbiji, Crnoj Gori, Hrvatskoj i Bosni i Hercegovini, meÄ‘u kojima i nacionalistička Srpska demokratska stranka Bosne i Hercegovine, čiju je politiku, nažalost, prihvatio neočekivano veliki broj Srba. Politički projekt – ujedinjenje svih Srba – formiranje velike etničke (srpske) države dobio je masovnu podršku Srpske akademije nauka i umetnosti, Udruženja književnika Srbije, Srpske pravoslavne crkve, Jugoslavenske narodne armije (JNA od devedesetih godina XX stoljeća nije imala ni jugoslavenski ni narodni karakter), političkih i kulturnih institucija i ustanova uz, nažalost, masovnu neselektivnu podršku srpskog naroda. Rukovodstvo JNA prihvatilo je srpsku nacionalističku ideologiju i politiku i postalo instrument srpskog velikodržavnog projekta, čiji je zadatak bio da “štiti teritorije sa srpskim življem, naoružava ih i obezbijedi granice buduće, zamišljene Jugoslavije”.

2. Agresija na Republiku Bosnu i Hercegovinu i genocid nad Bošnjacima čine suštinu genocidnog projekta zajedničkog zločinačkog poduhvata Srbije i Crne Gore i njihovih rukovodstava i brojnih rukovodilaca političkog, vojnog, policijskog i upravnog vrha, te njihovih petokolonaša, kolaboracionista i plaćenika. Namjera (mens rea) tog zločinačkog čina, utemeljena i iskazanana srpskom velikodržavnom projektu, imala je za cilj zauzimanje i uništenje države Republike Bosne i Hercegovine i “konačno rješenje” muslimanskog pitanja - uništenje Bošnjaka ili njihovo svoÄ‘enje na beznačajnu etničku i vjersku grupu. U funkciju tih zločinačkih aktivnosti poslušno su se, kao neposredni saradnici i izvršioci, stavile paradržavne tvorevine i servilni petokolonaši iz Republike Bosne i Hercegovine “Republika srpska Bosna Hercegovina”/“Republika Srpska” koje su država agresor (Savezna republika Jugoslavija), po ugledu na naciste, osmislile, planirale, pripremile, organizovale, formirale, rukovodile, naoružale, obučavale, izdavale im naredbe, pri čemu je u suštini riječ o marionetskim režimima tih država, koji su usmjeravani i kontrolisani od tih država i bili zavisni od njih i djelovali u njihovo ime - u svojstvu organa Savezne republike Jugoslavije.

3. Oružana agresija, osvajački rat protiv Bosne i Hercegovine, bila je sastavni dio Miloševićeve  državne politike, u čije je ime najveći dio Bosne i Hercegovine okupiran, a Bošnjaci ubijani, protjerivani i odvoÄ‘eni u koncentracione logore samo zbog njihove nacionalne, etničke i vjerske pripadnosti i osvajanja njihovog životnog prostora.

4. Brojna i sva relevantna dokumenta, pored ostalog, potvrđuju:

- prvo, Slobodan Milošević je bio na čelu srpskog (srpsko-crnogorskog) rukovodstva,  glavni čovjek srpskog rukovodstva, istinski nosioc svesrpske politike,
- drugo, Milošević je praktično bio na čelu SRJ, bez obzira koju je funkciju vršio (predsjednik Srbije ili predsjednik SRJ),
- treće, Milošević je imao neformalnu, ali u suštini efektivnu komandu nad oružanim snagama Jugoslavenskom narodnom armijom i Vojskom Jugoslavije,
- četvrto, Milošević je bio ključna politička ličnost - on je bio učesnik u udruženom zločinačkom poduhvatu, koji je uključivao rukovodstvo bosanskih Srba, čiji su cilj i namjera bili da se djelimično unište Bošnjaci kao grupa,
- peto, Milošević, ne samo da je znao i bio uključen u genocidni plan udruženog zločinačkog poduhvata, već je s njegovim učesnicima dijelio cilj i namjeru da unište Bošnjake kao nacionalnu, etničku i vjersku grupu kao takvu, pri čemu postoji dovoljno dokaza da je genocid izvršen u Prijedoru, Bosanskom Novom, Sanskom Mostu, Ključu, Brčkom, Bijeljini, Zvorniku, Srebrenici, Bratuncu, Vlasenici, Rogatici, Višegradu i drugim okupiranim mjestima i gradovima u opsadi, uključujući i Sarajevo u opsadi,
- šesto, Milošević je pomagao i podržavao izvršenje zločina genocida ili bio saučesnik u izvršenju tog zločina, jer je znao za udruženi zločinački poduhvat i njegovim učesnicima pružao značajnu pomoć, svjestan da su njegovi cilj i namjera djelimično uništenje Bošnjaka kao grupe,
- sedmo, Milošević je bio lider odreÄ‘enim osobama za koje je znao ili imao razloga znati da se spremaju da izvrše ili da su izvršile genocid nad Bošnjacima, pripadnicima nacionalne, etničke i vjerske grupe kao takve i da nije preduzeo neophodne mjere da spriječi genocid ili kazni njegove izvršioce, uključujući i njihovo neposredno učešÄ‡e u genocidu nad Bošnjacima.

Navedene činjenice potvrÄ‘uju da je Milošević bio neprikosnoveno dominantna politička ličnost i apsolutni autoritet u Srbiji i Saveznoj Republici Jugoslaviji, što, pored ostalog, potvrÄ‘uje i on lično. Naime, na sjednici Vrhovnog savjeta odbrane Savezne Republike Jugoslavije, 12. marta 1993, Milošević je obavijestio članove tog državnog tijela sa uputstvima koje je dao Radovanu Karadžiću: “Rekao sam Radovanu da ide na radikalne rezove, kojim bi držao teritoriju na levoj obali Drine, koridor i Bosansku krajinu, a ne da se grčevito hvata za svaki deo sarajevske provincije, itd. Karadžić i Mladić su bili podreÄ‘eni Miloševiću. Milošević je nadzirao de facto sve srpske oružane snage: Vojsku Jugoslavije i “njene produžetke u Bosni i Hercegovini i Hrvatskoj”. Za Beograd su te tri vojske bile jedna te ista vojska, zadužena da ostvari agresivno genocidnu politiku.

Instituta za istraživanje genocida, Kanada