Agresija Hrvatske na RBIH

UZP-PRLIC I drPresuda - tom 4 od 6 (icty.org)

Dio 1: Udruženi zločinački poduhvat 4. Vijeće ovdje napominje da razmatranja koja slijede odražavaju stav većine, uz suprotno mišljenje sudije Antonettija o svim konstatacijama i zaključcima Vijeća u vezi s postojanjem UZP-a za koji se tereti u Optužnici.

10. Upravo u kontekstu tog plana Vijeće ocjenjuje da se Franjo TuÄ‘man zalagao za podjelu BiH izmeÄ‘u Hrvatske i Srbije, i to na način da se dio BiH pripoji Hrvatskoj ili, ako to ne bude moguće, postojanjem unutar BiH autonomne hrvatske teritorije koja bi bila usko povezana s Hrvatskom. 11. Naime, u periodu od 1990. pa najranije do kraja 1992. godine, Franjo TuÄ‘man se više puta, izmeÄ‘u ostaliog 25. marta 1991. u KaraÄ‘orÄ‘evu,20 sastao s predsjednikom Srbije, Slobodanom Miloševićem, radi preciziranja "planova" – o kojima Vijeće nema detaljnija saznanja – za podjelu BiH izmeÄ‘u Hrvatske i Srbije: većina bosanskih Hrvata ušla bi u sastav Hrvatske, a većina bosanskih Srba ušla bi u sastav Srbije, čime bi bosanskim Muslimanima preostala samo mala autonomna zona oko Sarajeva.21 12. Vijeće napominje da je Franjo TuÄ‘man nastupao na dva načina: u jednoj verziji se zalagao za poštivanje postojećih granica BiH jer je znao da je meÄ‘unarodna zajednica protiv podjele BiH, dok se u drugoj zalagao za podjelu BiH izmeÄ‘u Hrvata i Srba.22 13. Pored toga, Vijeće napominje da su se 6. maja 1992. predstavnici bosanskih Srba, meÄ‘u kojima su bili Radovan Karadžić, Momčilo Krajišnik i Branko Simić, te predstavnici bosanskih Hrvata, meÄ‘u kojima je bio Mate Boban,23 sastali u Grazu, u Austriji,24 u vezi s podjelom BiH25 u skladu s granicama Banovine Hrvatske, definisanim sporazumom Cvetković-Maček iz 1939. godine.

24.S obzirom na takav redoslijed događaja, Vijeće zaključuje da je krajnji cilj rukovodstva HZ(R) HB i Franje Tuđmana tokom perioda na koji se odnosi Optužnica

43. Iz dokaza proizlazi da su rukovodioci HZ(R) HB uključujući Matu Bobana, i rukovodioci Republike Hrvatske uključujući Franju TuÄ‘mana, u decembru 1991. ocijenili da je za dugoročno ostvarenje političkog cilja – tj. za uspostavljanje hrvatskog entiteta djelimično u granicama Banovine Hrvatske iz 1939. godine kako bi se omogućilo ujedinjenje hrvatskog naroda119 – neophodno da se promijeni nacionalni sastav stanovništva na teritorijama za koje se tvrdilo da pripadaju HR HB.120 Vijeće ocjenjuje da su Jadranko Prlić, Bruno Stojić, Milivoj Petković i Slobodan Praljak najkasnije od kraja oktobra 1992. znali da je ostvarivanje tog cilja u suprotnosti s mirovnim pregovorima u Ženevi i da to podrazumijeva iseljenje muslimanskog stanovništva van teritorije HZ HB.

1231. S obzirom na prethodno izneseno, Vijeće zaključuje da se više osoba dogovorilo da osmisle i ostvare zajednički zločinački cilj. Tu grupu činili su, pored ostalih, Franjo TuÄ‘man, Gojko Šušak, Janko Bobetko, Mate Boban, Jadranko Prlić, Bruno Stojić, Slobodan Praljak, Milivoj Petković, Valentin Ćorić i Berislav Pušić. S obzirom na jedinstveno funkcionisanje političkih, vojnih i administrativnih struktura HVO-a HZ(R) HB, kao i na činjenične zaključke, Vijeće smatra da je grupa svakako bila veća i da je morala uključivati i druge članove, tačnije, zapovjednike u oružanim snagama HVO-a, političke i administrativne dužnosnike HVO-a/Vlade i opštinskih HVO-a.

 

SAŽETAK PRESUDE (icty.org) Vijeće je, dakle, većinom glasova odlučilo da je postojao udruženi zločinački poduhvat koji je za krajnji cilj imao uspostavljanje hrvatskog entiteta, djelimično u granicama Hrvatske banovine iz 1939., kako bi se omogućilo ponovno ujedinjenje hrvatskog naroda. Ovaj hrvatski entitet u BiH trebalo je ili da se pripoji Hrvatskoj nakon eventualnog raspada BiH, ili da postane nezavisna država unutar BiH, tijesno povezana sa Hrvatskom. Vijeće je zaključilo, i dalje većinom glasova, da su već u decembru 1991. članovi rukovodstva Hrvatske zajednice Herceg-Bosne (meÄ‘u kojima je Mate Boban, predsjednik Hrvatske zajednice, a potom Hrvatske Republike Herceg-

Bosne) i čelnici Hrvatske (meÄ‘u kojima je Franjo TuÄ‘man, predsjednik Hrvatske) ocijenili da je za ostvarivanje krajnjeg cilja, to jest za uspostavljanje hrvatskog entiteta kakav sam maločas opisao, neophodno promijeniti nacionalni sastav stanovništva na teritorijama za koje se tvrdilo da pripadaju Hrvatskog zajednici Herceg-Bosni. U najmanju ruku od kraja oktobra 1992., Jadranko Prlić, Bruno Stojić, Milivoj Petković i Slobodan Praljak znali su da je ostvarivanje ovog cilja u suprotnosti sa mirovnim pregovorima koji su se vodili u Ženevi i da podrazumijeva premještanje muslimanskog stanovništva izvan teritorije Herceg-Bosne.

Vijeće je uvjereno da su učesnici u udruženom zločinačkom poduhvatu obezbjeÄ‘ivali kadrove i koordinaciju za operacije na terenu kako bi se počinili gorepomenuti zločini. Oni su uspostavili sistem protjerivanja muslimanskog stanovništva koje je živjelo na teritoriji Herceg-Bosne putem iseljavanja i/ili zatočavanja civila, ubistava i uništavanja imovine tokom napadâ, zlostavljanja i razaranja tokom operacija deložiranja, zlostavljanja i loših uslova u zatočeništvu, putem opšte i gotovo sistematske upotrebe zatočenika za obavljanje radova duž linije fronta, a ponekad i kao živog štita, putem ubistava i zlostavljanja do kojih je dolazilo tokom takvog prisilnog rada i, najzad, putem iseljavanja zatočenika i njihovih porodica izvan teritorije Herceg-Bosne nakon puštanja zatočenika na slobodu.

U osmišljavanju i ostvarivanju zajedničkog zločinačkog cilja, jedna grupa hrvatskih javnih ličnosti, meÄ‘u kojima se ističu Franjo TuÄ‘man, Gojko Šušak, Janko Bobetko, Mate Boban, Jadranko Prlić, Bruno Stojić, Slobodan Praljak, Milivoj Petković, Valentin Ćorić i Berislav Pušić, postigla je meÄ‘usobni dogovor. Iz svih činjeničnih i pravnih zaključaka koje je Vijeće izvelo, proizilazi da su se organi, strukture i ljudstvo HVO-a koristili radi ostvarivanja različitih aspekata zajedničkog zločinačkog cilja.

ZALBENA PRESUDA PRLIC UZP-Sažetak presude Žalbenog vijeca u predmetu Prlic i drugi (icty.org)

Sto se tiče toga kako je Pretresno vijeće opisalo krajnji cilj UZP-a, Prlić, Stojić, Praljak i Pušić osporavaju konstataciju Pretresnog vijeća da su Franjo TuÄ‘man i drugi rukovodioci dijelili taj krajnji cilj, a to je bilo stvaranje hrvatskog entiteta kojim bi se obnovile ranije granice i koji bi omogućio ponovno ujedinjenje hrvatskog naroda. Å½albeno vijeće konstatuje da oni nisu pokazali da je Pretresno vijeće pogrešno protumačilo relevantne dokaze, da je zanemarilo bilo koje dokaze ili na drugi način pogriješilo prilikom donošenja svog zaključka. Zajedno s Petkovićem, oni takoÄ‘e navode razne greške u utvrÄ‘ivanju činjenica, na kojima se temelji zaključak Pretresnog vijeća u vezi s krajnjim ciljem UZP-a. Njihovi argumenti nemaju meritum, te se odbacuju.

 

 

MEDJUNARODNI KONFLIK PRlicT-agresija RH

POGLAVLJE 5 : ISPITIVANJE USLOVA ZA PRIMJENU ÄŒLANOVA 2, 3 I 5 STATUTA

531. Većina Vijeća se, uz suprotno mišljenje sudije Antonettija, uvjerila je da je HV bio prisutan u opštinama na koje se odnosi Optužnica i u periodima tokom kojih se odvijao oružani sukob izmeÄ‘u ABiH i HVO-a.

543. Na osnovu dokaza, većina Vijeća se, uz suprotno mišljenje sudije Antonettija, uvjerila van razumne sumnje da je HV direktno intervenisao u sukobu izmeÄ‘u HVO-a i ABiH na strani HVO-a u većini logora i opština navedenih u Optužnici i tokom perioda na koji se ona odnosi. 544. S obzirom na tu direktnu intervenciju može se van razumne sumnje zaključiti da je sukob izmeÄ‘u ABiH i HVO-a imao karakteristike meÄ‘unarodnog oružanog sukoba.112

545. Vijeće je upravo konstatovalo da na osnovu dokaza može van razumne sumnje da zaključi da je HV, te samim tim i Hrvatska, direktno intervenisao u sukobu izmeÄ‘u ABiH i HVO-a, te da je uslijed te intervencije sukob dobio meÄ‘unarodni karakter. Stoga nije potrebno da Vijeće detaljnije razmatra to pitanje i donosi zaključak u vezi s postojanjem opšte kontrole Hrvatske nad oružanim snagama HZ(R) HB/HVO-a kako bi izvelo zaključak o meÄ‘unarodnom karakteru sukoba

) Združeno rukovoÄ‘enje HV-a i HVO-a vojnim operacijama , c) Dostavljanje izvještaja HVO-a hrvatskim vlastima ,postojanje logističke podrške iz Hrvatske,finansijska podrška, slanje oružja i opreme, 556. Vijeće konstatuje da je Ministarstvo obrane Hrvatske takoÄ‘e isporučivalo oružje, opremu i slalo novčana sredstva HVO-u., pomoć u obuci i stručnom znanju, iz dokaza takoÄ‘e proizlazi da su hrvatski rukovodioci, konkretno Gojko Šušak, Mate Granić i Franjo TuÄ‘man, imali odlučujući uticaj prilikom donošenja odluka o političkim strukturama HR HB i imenovanju njenih najviših zvaničnika.(pogledaj sta se sve mora dokazati za odgovornost drzave I onda koja se razlike susinske od UZP I utvdjivanja da je bio medjunarodni konflikt-agresija,sasvim drygi dokayi koji su sveobuhvatniji I drugaciji I vazniji  za nas jer dokazuju involviranost drzave.

567. Na osnovu svih dokaza, većina Vijeća se, uz suprotno mišljenje sudije Antonettija, uvjerila van razumne sumnje da su vlasti Hrvatske i HV-a imale opštu kontrolu nad HVO-om tokom perioda na koji se odnosi Optužnica (u presudam Tadic,Celebici,Brdjanin se utvrdjena opsta kontrola)

3. Opšti zaključak o meÄ‘unarodnom karakteru sukoba 

568. S obzirom na sve razmotrene dokaze, većina Vijeća se, uz suprotno mišljenje sudije Antonettija, uvjerila van razumne sumnje da je oružani sukob bio meÄ‘unarodnog karaktera, zato što je HV direktno intervenisao u sukobu izmeÄ‘u HVO-a i ABiH i zato što su HV i Hrvatska imali opštu kontrolu nad HVO-om

 

86..(a) Budući da pitanje opšte kontrole ima posebnu važnost u ovom predmetu, Vijeće smatra da treba detaljno prenijeti mjerodavno pravo koje je iznijelo Žalbeno vijeće u predmetu Tadić. TakoÄ‘e, da bi se odgovornost za djela koja su počinile vojne ili paravojne grupe pripisala nekoj državi, Žalbeno vijeće je smatralo da treba pokazati da je ta država imala opštu kontrolu nad grupom, ne samo time što je oprema i finansira, nego i tako što koordinira ili pomaže pri opštem planiranju njenih vojnih aktivnosti. 149 Samo pod tim uslovom može postojati meÄ‘unarodna odgovornost države za protivpravno djelovanje grupe. Nije, meÄ‘utim, potrebno zahtijevati još i to da je država dala, bilo voÄ‘i grupe ili njenim pripadnicima, uputstva ili direktive za počinjenje nekih konkretnih djela kojima se krši meÄ‘unarodno pravo.150

 

 

SAŽETAK PRESUDE (icty.org)Vijeće je većinom glasova, uz moje suprotno mišljenje, utvrdilo da je sukob izmeÄ‘u HVO-a i ABiH tokom ovog razdoblja bio meÄ‘unarodni sukob. Naime, iz dokaza se vidi da su se snage hrvatske vojske borile zajedno sa pripadnicima HVO-a protiv ABiH, a da je Republika Hrvatska vršila opštu kontrolu nad oružanim snagama i civilnim vlastima najprije Hrvatske Zajednice, a potom Hrvatske Republike Herceg-Bosne.  

ZALBENA PRESUDAvijece je cak prosirilo presudu u vezi sa medjunaordnim  konfliktom  I agresijom RH(sazetak)Sažetak presude Žalbenog vijeca u predmetu Prlic i drugi (icty.org)

Pravni uslovi za teške povrede Ženevskih konvencija

 Prelazim na pravne uslove za teške povrede Ženevskih konvencija. Žalbeno vijeće, proprio motu, poništava zaključak Pretresnog vijeća prema kojem je meÄ‘unarodni oružani sukob izmeÄ‘u snaga HVO-a i vojske bosanskih Muslimana (ABiH) postojao samo tamo gdje su se vodila aktivna borbena dejstva. Žalbeno vijeće podsjeća na to da se vremenski i geografski obim meÄ‘unarodnog oružanog sukoba proteže i izvan tačnog vremena i mjesta neprijateljstava i smatra da su konstatacije Pretresnog vijeća o tome da je u konkretnim dijelovima Bosne postojao meÄ‘unarodni oružani sukob dovoljni za to da odredbe u vezi s teškim povredama budu primjenjive na zločine počinjene u bilo kojem dijelu Bosne i Hercegovine sve do kraja oružanog sukoba, pod uslovom da se može utvrditi neophodni neksus s tim oružanim sukobom