UZP I Agresija

OPTUZNICA MARTIC: . Tužilaštvo navodi da je Milan Martić učestvovao u udruženom zločinačkom poduhvatu (u daljem tekstu: UZP) zajedno sa, pored ostalih, Slobodanom Miloševićem, Veljkom Kadijevićem, Blagojem Adžićem, Milanom Babićem, Jovicom Stanišićem, Frankom Simatovićem zvanim Frenki, Radovanom Karadžićem, Ratkom Mladićem i drugim imenovanim i neimenovanim pojedincima iz, pored ostalih, JNA, kasnije VJ, vojske RSK (u daljem tekstu: SVK), VRS, TO, zatim snaga MUP SAO Krajina, kasnije RSK, i MUP Srbije, uključujući “Martićevu miliciju”, kao i iz Službe državne bezbednosti (u daljem tekstu: SDB) Srbije i srpskih paravojnih snaga. Navodi se da je UZP nastao pre 1. avgusta 1991. i da je trajao najmanje do avgusta 1995, kao i da je zajednička svrha UZP bila “prisilno uklanjanje većeg dela hrvatskog, muslimanskog i drugog nesrpskog stanovništva približno s jedne trećine teritorije Republike Hrvatske (u daljem tekstu: Hrvatska), te velikih delova Republike Bosne i Hercegovine (u daljem tekstu: Bosna i Hercegovina), s ciljem da ta teritorija postane deo nove države pod srpskom dominacijom. .

 

• PRVOSTEPENA  PRESUDA MARTIC12 juni 2007Presuda
• SAZETAKaspravno vijeće nalazi da se, najkasnije od augusta 1991. godine, politički cilj ujedinjavanja srpskih područja u Hrvatskoj i BiH sa Srbijom radi stvaranja jedinstvenog srpskog teritorija provodio pomoću raširenih i sistematskih oružanih napada na pretežito hrvatska i druga nesrpska područja te pomoću radnji kojima se vršilo nasilje i zastrašivanje. U SAO Krajini i RSK ova je kampanja nasilja i zastrašivanja hrvatskog i drugog nesrpskog stanovništva bila posljedica stava koji je zauzelo rukovodstvo, a po kojem je suživot s Hrvatima i drugim nesrbima, prema riječima samog Milana Martića, "na našim srpskim teritorijima SAO Krajine nemoguć". Provoñenje političkog cilja, a to je stvaranje jedinstvenog srpskog teritorija, u tim je okolnostima zahtijevalo da se hrvatsko i drugo nesrpsko stanovništvo prisilno odstrani iz SAO Krajine i RSK. Stoga Raspravno vijeće nalazi da je utvrñeno van razumne sumnje da je zajednička svrha udruženog zločinačkog poduhvata bilo stvaranje nacionalnog srpskog teritorija izmještanjem hrvatskog i drugog nesrpskog stanovništva, kako stoji u optužbama u točki 10 i 11. Dokazi utvrñuju da je rukovodstvo SAO Krajine i RSK, a osobito Milan Martić, tražilo i dobilo značajnu financijsku, logističku i vojnu podršku iz Srbije. Ta je podrška dolazila iz MUP-a i Službe državne bezbjednosti Srbije, JNA i Republike Srpske u Bosni i Hercegovini. Milan Martić je izjavio da "on lično nikada nije prekinuo tu suradnju" i da je postojala "dobra suradnja s rukovodstvom Srbije, naročito s [MUP-om]." Odnos sa Srbijom je ustvari bio toliko blizak da je policija SAO Krajine uglavnom financirana sredstvima i opremom iz Srbije. Podrška iz Srbije stizala je tokom cijelog perioda obuhvaćenog optužnicom. Jedan je svjedok čak opisao vojsku RSK i Vojsku Jugoslavije kao jednu te istu organizaciju, samo smještenu na dvije odvojene lokacije. Stoga Raspravno vijeće nalazi da su, meñu ostalima, Blagoje Adžić, Milan Babić, Radmilo Bogdanović, Veljko Kadijević, Radovan Karadžić, Slobodan Milošević, Ratko Mladić, Vojislav Šešelj, Franko "Frenki" Simatović, Jovica Stanišić i kapetan Dragan Vasiljković sudjelovali u promicanju zajedničke svrhe udruženog zločinačkog poduhvata 070612bcs_summary (icty.org)

 

446. Pretresnom veću je predočena znatna količina dokaza o tome da su cilj ujedinjavanja srpskih teritorija prihvatila rukovodstva u Srbiji, u RS u BiH, kao i u SAO Krajine. Pretresnom veću su predočeni dokazi da je takva saradnja nastavljena do 1995. godine.1213 Pretresno veće, stoga, konstatuje da su u sprovoÄ‘enju gorepomenutog zajedničkog kažnjivog cilja učestvovali, pored ostalih, Blagoje Adžić, Milan Babić, Radmilo Bogdanović, Veljko Kadijević, Radovan Karadžić, Slobodan Milošević, Ratko Mladić, Vojislav Šešelj, Franko Simatović zvani Frenki, Jovica Stanišić i kapetan Dragan Vasiljkovi

Microsoft Word - JUD172R0000215010.doc (icty.org)

 

ZALBENA PRESUDA:

PRVI ZALBENI OSNOV

23. Martić tvrdi da je Pretresno veće napravilo šest glavnih grešaka. Kao prvo, on tvrdi da Pretresno veće nije valjano analiziralo i primenilo pravo o udruženom zločinačkom poduhvatu jer nije uspostavilo odgovarajuću vezu izmeñu svakog zločina i njegovog učešÄ‡a u UZP, kao ni učešÄ‡a bilo kojeg drugog od jedanaest lica navedenih u paragrafu 446 Prvostepene presude.49 Kao drugo, on tvrdi da Pretresno veće nije utvrdilo da je jedanaest navodnih učesnika imalo zajednički kažnjivi cilj.50 Kao treće, Martić sugeriše da Pretresno veće “nije iznelo uverljive razloge za uspostavljanje” UZP.51 Kao četvrto, on tvrdi da Pretresno veće nije valjano ustanovilo da je on učestvovao u ostvarenju navodnog UZP.52

. Zaključak 29. Iz gorenavedenih razloga, Žalbeno veće u celosti odbija Martićev prvi žalbeni osnov, u skladu s analizom relevantnih argumenata u okviru diskusije o petom i sedmom žalbenom osnovu.

112. U meri u kojoj Martić tvrdi da je Pretresno veće pogrešilo jer nije uzelo u obzir relevantne kontekstualne faktore ili da je donelo pogrešne zaključke o tim faktorima, naročito političkim ciljevima srpskog rukovodstva, Žalbeno veće se nije uverilo da je Pretresno veće pogrešilo ni po jednom od ta dva pitanja. Pretresno veće je u Prvostepenoj presudi brižljivo razmotrilo to da politički ciljevi srpskog rukovodstva, to jest “ujedinjenj[e] srpskih područja u Hrvatskoj i u BiH sa Srbijom, kako bi se stvorila jedinstvena teritorija”, ne predstavljaju “zajednički cilj u smislu pravnih normi vezanih za UZP, shodno članu 7(1) Statuta”.267 U stvari, Pretresno veće je zaključilo da “u slučajevima u kojima [se] stvaranje takvih teritorija namerava da se postigne činjenjem krivičnih dela sankcionisanih Statutom, to može da bude dovoljno da bi predstavljalo zajednički kažnjivi cilj.”268 Kao takvi, Martićevi argumenti ne pokazuju da je počinjena greška koja je relevantna za njegovu osuñujuću presudu, uključujući zaključke Pretresnog veća da su ciljevi srpskog rkovodstva.

123…..Naposletku, Žalbeno veće smatra da Martić nije objasnio kako nesuglasice unutar srpskog rukovodstva u vezi s političkim ciljevima koje treba ostvariti utiču na glavni zaključak Pretresnog veća u vezi sa zajedničkim kažnjivim ciljem koji je razrañen tokom perioda na koji se odnosi Optužnica. Shodno tome, Martić nije pokazao da je na bilo koji način pogrešan zaključak Pretresnog veća da su on i drugi učestvovali u zajedničkom kažnjivom cilju.

REG15534 (icty.org)